TwweeT en de kleine dingen

maandag, januari 28, 2008

Mannen
Oma bedankte me omdat ik naar haar gezaag had geluisterd. Ik zei haar dat ik niet vond dat ze zaagde, ze had net heel boeiend verteld. “Binnenkort kan ik een boek schrijven over je leven”, schertste ik. Dat boek komt er nog niet, maar een stukje kan geen probleem zijn.

Dat ze zoveel mannelijke aandacht had gekregen, was me volledig ontgaan. Ja, ze had al eens verteld over haar eerste lief. Dat hij niet langer geïnteresseerd was toen hij vernam dat ze misschien geen kinderen kon krijgen. En het verhaal van haar eerste man, dat kende ik ook. En natuurlijk wist ik dat ze als weduwe van veertig en moeder van twee (toch wel) met mijn grootvader was getrouwd. Maar over alle andere mannelijke aandacht, had ze me nooit iets verteld. Tot gisteren.
Tien jaar woonde oma als jonge weduwe bij een nonkel. Af en toe was er een man die interesse toonde, maar heel ver ging dat nooit. Behalve bij Gastonneke. Een avond per week brachten ze samen door. Dan babbelden ze wat of speelden een spelletje, maar daar bleef het bij. Al had hij dat wel anders gewild. “Hij droeg mij op handen”, mijmerde ze. “Maar ik voelde niet wat ik moest voelen en dus kregen we geen verkering.” Zo simpel was dat. “Eigenlijk was hij een beetje zielig”, vervolgde ze. “Hij mankte en kon slechts met één voet kracht zetten op de pedalen van zijn fiets.” Dat was niet de reden van haar weigering, zo goed ken ik mijn grootmoeder wel. “Het gevoel was er gewoon niet. Bij je grootvader voelde het wel goed. Toen ik hem net had ontmoet, heb ik Gastonneke opgezocht. Ik vond dat ik dat moest doen. Hij was heel verdrietig en huilde. Nu is hij al lang dood.”
Zo werd oma niet de vrouw van een man die ooit aan kinderverlamming leed maar de echtgenote van mijn grootvader, een weduwnaar en vader van acht.