Poezenlog
Ze was er niet maandagavond, mijn kat. Niet toen ik thuis kwam van het werk om half zeven en nog steeds niet toen ik om iets voor elf terugkeerde van de film. Het was de eerste keer in meer dan anderhalf jaar dat Pixel niet verscheen op de afspraak. Want een afspraak, die hebben we. Ik laat haar ’s morgens buiten en zij komt ’s avonds opnieuw binnen als ik ‘pssst pssst pssst’ prevel in mijn tuintje. Tot maandag werkte die afspraak perfect.

Maar maandagavond maakte Pixel een einde aan onze overeenkomst. Ze was nergens te bespeuren. Ik ‘pssst pssst pssst’-te zeer nadrukkelijk, ik tuurde uit het raam op de tweede verdieping en ik liet de deur een beetje open staan. Maar het hielp niet. Geen kat te zien.
Doemscenario’s schoten door mijn hoofd. Ze vond de weg niet meer. Ze was overreden. Ze zat ergens opgesloten. Ik nam me alvast voor zaterdag naar het asiel te gaan mocht ze dan nog niet terug zijn. Om half twaalf besloot ik een wandelingetje te maken in de buurt. Ik tuurde naar de daken – haar geliefkoosd speelterrein, en staarde naar het asfalt – doemscenario nummer twee. Geen poes te zien. Uiteindelijk kroop ik ongerust in mijn bed.

Pas ’s morgens verscheen ze opnieuw. Alsof ze nooit was weggeweest. En ik, ik voelde me een beetje belachelijk. Natuurlijk kan een kat 24 uur zonder eten. Natuurlijk vindt een kat het leuk zo’n lange tijd buiten te blijven. En natuurlijk had Pixel me niet gemist. Maar ik heb onze afspraak ook opgezegd. Tot nader order blijft ze binnen. Nah.