Japan (3)
Ik ben niet groot en het formaat van mijn neus valt ook wel mee. Toegegeven, blonde haren zijn eerder zeldzaam in Japan. Toch veronderstelde ik dat ik niet als een curiositeit zou worden beschouwd. Trouwens, Japanners hebben al wel vaker Europeanen gezien.
En toch keek een aantal onder hen vreemd op van mijn verschijning. Zo werd ik tijdens het Japanse ontbijt in yukata plots omsingeld door vijf vrouwen die geen woord Engels spraken. Waar het ze om te doen was, werd snel duidelijk. Een voor een legden ze hun hand op mijn wang. Intussen kraaiden ze bewonderende woordjes. Iets van 'natuurlijk, mooi rood', gebaarden ze. Ik was een beetje verbouwereerd maar glimlachte beleefd terug. Zelfs om acht uur 's ochtends bleken mijn wangen veel meer kleur te hebben dan de Japanse kaken na uitgebreide schmink-sessies. Dat mijn gezicht na een looptochtje soms zelfs paars kleurt zonder dat ik me daarover zorgen maak, vertelde ik de dames maar niet. Misschien zouden ze zelfs daarom jaloers geworden zijn.

En dan was er die vriendelijke Japanse man met wie we onze laatste dagoptrokken. Hij had trouwens eerder als een beschermengel over ons gewaakt: hotels verwittigd dat we later konden zijn, ons verwittigd dat we op tijd moesten zijn, ... Toen ik hem eindelijk ontmoette, keek hij onmiddellijk diep in mijn ogen. "You have yellow eyes", stamelde hij. Vriendelijk corrigeerde ik hem en vertelde hem dat ze groen waren, niet geel. Hij keek nog eens goed en verzekerde me dat ze echt wel geel waren. Zoiets had hij nog nooit gezien. Opnieuw vertelde ik hem dat ze groen waren, maar hij week niet van zijn standpunt. Uiteindelijk bereikten we een compromis. Voortaan zijn mijn ogen 'the yellow side of green'.