Moeder
Plots was ik moeder van een jongetje van tien maanden. Blonde haren, donkere ogen en een guitige blik. Hij lachte naar mij en strekte ook af en toe zijn armpjes uit in mijn richting. Ik raapte zijn knuffel op als hij die op de grond had gegooid en las hem voor uit zijn boekje. En ik trok gekke bekken waarop hij bijna begon te schaterlachen.
Maar geen enkel moment voelde ik me de moeder van dit leuke kind. Tot een man aan een aangrenzend tafeltje me complimenteerde met de mooie en vooral vele haren van mijn zoon. Ik lachte maar liet vriend S. antwoorden. De vele haren waren immers allerminst mijn verdienste, wel de zijne. Hij was de vader van het kind. Maar als enige vrouw in het gezelschap, word je blijkbaar automatisch als moeder van het enige kind bestempeld. Zo snel gaat dat.