Ochtend
Het was druk in het station. Tientallen pendelaars haastten zich naar het perron om de trein naar Brussel te halen. Ook op de roltrap was het aanschuiven. Werkvee dat zich gewillig naar de werkplek liet voeren. Even keek ik achterom. Mijn blik ving die van de man net achter mij. Hij geeuwde, de mond wagenwijd open, zonder hand ervoor. Ik lachte, hij ook, nadat hij in staat was zijn mond opnieuw te sluiten. Eerst schuchter en verontschuldigend, daarna met pretlichtjes in zijn ogen.