Goeiedag
We wandelden voorbij de terrasjes op zoek naar een leeg tafeltje. Een man aan het tafeltje op de hoek, knikte ons vriendelijk toe. “Goeiedag”, klonk het. We knikten vriendelijk terug maar wierpen onmiddellijk vragende blikken naar elkaar. “Ken jij die man?” vroeg mijn gezelschap. Ik had hem nog nooit gezien, zij wist hem ook niet thuis te brengen.
Na een vruchteloze zoektocht naar een lege tafel keerden we op onze stappen terug. De man zat nog steeds aan hetzelfde tafeltje op de hoek. Opnieuw wenste hij ons een goedendag. En opnieuw knikten wij vriendelijk terug. “Ik denk dat ik die man toch ken, maar ik kan me niet herinneren waarvan”, bekende mijn gezelschap. Ook toen we al lang een tafeltje hadden gevonden, bleef ze er haar hoofd over pijnigen. Maar het antwoord kwam niet. “Misschien was dat gewoon een vriendelijke man die meedeed aan de Week van de goeiedag”, opperde ik. “Dan vind ik dat toch niet zo’n goed initiatief. Je mag dan wel vriendelijk zijn, eigenlijk schep je enkel verwarring.”