Potje
Eva weet dat het er is en altijd zal zijn. Dat accepteert ze. Het doet zelfs geen pijn meer. Vandaag huilt ze geen machteloze tranen meer en rouwt ze niet langer om wat nooit geweest is. Ze plaatste het potje pijn en verdriet dicht bij haar middenrif: veilig voor aanvallen uit de buitenwereld, uit het zicht.
Intussen leeft Eva vrolijk verder. Ze lacht, danst, zingt en verkent nieuwe oorden. Af en toe denkt ze wel eens aan het potje bij haar middenrif, maar het raakt haar amper. Het is er gewoon, maakt deel uit van haar zijn. Als haar pink waar af en toe een pijnlijke scheut doorheen trekt of als die kies die haar soms last bezorgt. En zo zou het altijd zijn, dat weet ze.
En toch loopt het potje plots over. Het verdriet zoekt zich een weg naar buiten, snel en meedogenloos. Eva begrijpt het niet. Al die tijd dacht ze dat haar aanvaarding van het potje voldoende was. Dat ze geen overstromingen meer te vrezen had. Maar nu weet ze dat ze zichzelf bedrogen heeft. En dat doet pijn.