Basiel
Basiel, hebben we het katje gedoopt. Dat vonden we de beste naam voor het schepsel. Nee, niet alleen een mooie naam, vooral een toepasselijke naam. Basiel moest immers nog net niet naar het asiel.
Pikzwart met vier witte sokjes en een wit neusje. Negen weken onbeholpenheid. Uberschatje. En toch heeft het schatje bitter weinig geluk in dit leven.
Basiel arriveerde op een feestje in een chique draagmand en werd vergezeld van een praktische kattenbak en voer voor vier weken. Een fantastisch cadeau voor de jarige. Zij beweerde immers al jaren dat ze een kat wilde. Maar de jarige weigerde haar cadeau, ze wilde geen poes meer. Het paste niet in haar huis en nog veel minder in haar leven. Basiel spinde en miauwde, maar de jarige hield voet bij stuk. De laatste maanden had ze toch duidelijk gemaakt dat ze van idee was veranderd? En dus verdween Basiel opnieuw in z’n mandje en werd elders een onderkomen gezocht. Bij die ene vriendin die al een kat had, bijvoorbeeld. Ach, waar plaats is voor een, is ook plaats voor twee. Maar kat nummer een had het niet zo begrepen op Basiel. Ze gromde en blies en verdween zo snel mogelijk van het toneel.
Bij vriendin twee dan maar? Daar woonden al twee katten, die zouden het wel niet te moeilijk hebben met een extra poesje erbij. Verkeerd gedacht. Basiel was niet welkom. Klauwende poten, dreigend geblaas en hoog opgezette ruggen waren zijn deel. Misschien moet Basiel binnenkort toch naar het asiel…