Woorden
Ik ging op zoek naar de mooiste woorden. Woorden die geen schrammetje pijn zouden doen. Ik wilde zinnen die troosten, begrijpen en meevoelen. Woorden die warmte en houvast bieden. Ik hoopte dat mijn woorden toedekten wat koud had, verzorgden wie pijn leed.
Ik zocht, proefde, oefende en twijfelde. Geen enkele zin leek mooi genoeg, geen woord bood troost. Ik gaf het op en besloot er te zijn en te luisteren.
Het was alles wat ik kon. Ik wist dat mijn oren en armen niet de troost boden waarvoor ik woorden zocht. Daarvoor was het verdriet te groot.

Handschoenen
Net als ik graaide de vrouw in de bak met handschoenen. Ze was de tachtig al lang voorbij en leek me erg broos. "Hebben ze geen kleinere modellen?" vroeg ze aan mij. Ik keek in haar roodomrande ogen en zag een perkamenten huid. "Ik weet het niet", antwoordde ik naar waarheid. "Deze zijn allemaal veel te groot voor mij." Ze strekte haar hand naar me uit. Ik zag rimpels en een donkere vlek. Ze gebruikt bloedverdunners, dacht ik. Die vlekken had ik ook gezien bij mijn grootvader. "Vroeger woog ik honderd kilo, toen had ik die handschoenen zonder problemen kunnen passen. Nu weeg ik exact de helft, zag ik toen ik vanmorgen op de weegschaal ging staan." Ze lachte, ik grinnikte.