Donker
't Was al laat vandaag. Toen ik thuiskwam was het al bijna helemaal donker. Maar toch wilde ik nog een eindje gaan lopen. Ik kleedde me om en trok snel mijn sportschoenen aan. Mijn gebruikelijke rondje in het park leek me nu iets te ver, aan het bruggetje zou het te donker en te stil zijn. Daarom liep ik tussendoor langs het cafetaria. Ik bleef zorgvuldig in het schijnsel van de straatlampen . Zo was ik in een mum van tijd aan de andere kant van het park. Toch een beetje te snel om al terug te keren. Dus dacht ik, ik doe nog een rondje rond de sportvelden. Daar was ik nog nooit geweest. Ondertussen was het laatste restje daglicht verdwenen. Op het paadje naast de voetbal- en cricketvelden, stonden de struiken wel heel dicht tegen elkaar. Er was in geen velden of wegen een menselijke ziel te bespeuren. Ik liep alleen, in een donker park, in het gevaarlijke M. Opeens dacht ik: "Lok ik het nu uit? Ben ik nu in gevaar? Ben ik nu geen iets te makkelijke prooi?" Maar bang was ik niet. En er gebeurde niets.

Als ik te lang gezeten had bij jou,
te weerloos en te dicht tegen je aan,
wist ik dat ik vlug weg moest daarvandaan,
want van te grote warmte krijg je gauwer kou.

En als ik langer dan een mens verdragen kon
gekeken had naar jou, zo mooi en stralend klaar
dan ging ik duizelen en werd ik raar
zoals van de lang kijken naar de zon.

Dus zit ik nu weer op mijn ouwe kamer
waar alles donker is en koud en klein,
rondtastend naar mijn dingen, bedachtzamer

omdat ze me vervreemd geworden zijn.
Ik zoek mijn weg, hou halt, en luister
tot ik weer gewoon word aan het duister.

Herman De Coninck

Oor
Je kan me van ver horen. Heel de gang kan meegenieten van mijn geschrijf. Eerst gaat het een beetje aarzelend, dan steeds sneller. Af en toe stop ik, zoek ik naar woorden, sla een boek open, lees een beetje, en ga dan weer door. Tokkeltokkel, heel luid. Mijn eerste tipsels leverde ik af op een oud mechanisch typemachine, zo een waar je heel hard op de letters moet duwen. Je moest ook goed uitkijken dat je je vingers goed plaatste. Zette je ze een beetje teveel naar links of rechts, dan kwam je wijsvinger pijnlijk tussen de toetsen terecht. Vandaar mijn tipwerk-voor-hardhorenden nu. Bovendien hebben ze me hier een toetsenbord aangesmeerd dat qua geluidssterkte is blijven steken in het mechanische-typemachine tijdperk. De combinatie maakt mijn ganggenoten soms een beetje gek. Moeten ze mij maar een ander toetsenbord geven...

Reclame
Vrijdag: groot feest: de Ketnetband komt!
Zaterdag: groot feest: dé openluchttd!

Vogels (2)
Voor Katrien
Het nest was leeg daarnet. De vogels zijn gevlogen. Ze hadden met hun tweetjes post gevat op de armleuningen van de zware tuinstoelen. De vlieglessen zijn nog maar in het eerste stadium. Uit de binnentuin raken ze voorlopig nog niet. Daarvoor moeten nog grote hindernissen overwonnen worden. Voorlopig zijn de kleintjes blij dat hun nest steeds binnen bereik blijft. De collega's zijn iets minder gelukkig met de gang van zaken. De binnentuin, inclusief de tuintafel en -stoelen, verdwijnen langzaam maar zeker onder een grijze smurrie. Hoog tijd voor fase twee van de vlieglessen: hoe vlieg ik uit de binnentuin.

Regen
Ik hou van regen. Een fel onweer met dikke regendruppels na een hete dag, daar kan ik verlangend naar uitkijken. Ik hou ook heel erg van de geur en de frisse lucht na een zacht lentebuitje. Of 's nachts in de tent. Wanneer de regen op het tentzeil tokkelt, wordt het binnen twee keer zo gezellig. Of wanneer je gezellig met twee, dicht tegen elkaar aan onder één paraplu stapt. Ik hou van die regen.
Maar wanneer ik door de regen moet met mijn fiets, dan vervloek ik de regen. Of wanneer het dagenlang regent, en de wereld helemaal grijs wordt, dan haat ik de regen.
Maar nu mag het regenen, en liefst zo snel mogelijk.

Letters
Op het werk lees ik.
Op de trein lees ik.
Op 't toilet lees ik.
Als ik naar de film ga, lees ik.
Als ik chat, lees ik.
Als ik schrijf, lees ik.
Als ik eet, lees ik.
Hebben mijn ogen ooit hun letter-limiet bereikt?

Actie (2)
De derde fase van het actieplan is in werking getreden.
Fase 3:
- Neem de papierbak en maak hem leeg.
- Trek ermee naar de toiletten
- Vul hem met koud water.
- Zet de waterbak onder je bureau.
- Doe je sandalen uit.
- Drop je blote voeten erin.

Spijt
"Nee, het is niet iets om trots op te zijn, absoluut niet zelfs!"
"Maar je mag nergens spijt van hebben hé."
"Dus ik heb er geen spijt van."
Kan dat dan?

Wesp
Nog nooit ben ik gestoken door een wesp. Mijn broer en zus wel. Zij schreeuwden moord en brand, een wespensteek was duidelijk veel pijnlijker dan een bijensteek. Daarvan heb ik ooit wel eens last gehad. Toch bleef ik over het algemeen gespaard van "erge dingen". Mijn moeder reed ook nooit in paniek met mij naar de dokter of naar spoedgevallen. Dat deed ze wel met mijn broer en zussen. Maar niet met mij. Nooit moest ik iets laten naaien, nooit brak ik iets, steeds had ik een tikkeltje meer geluk.
Gisteren weer. Toen mijn linkervoet voor het laatst de grond raakte alvorens in mijn bed te stappen, voelde ik iets. IK had met mijn blote voet op een wesp gestapt. Niks aan de hand. De wesp draaide snelle rondjes op haar rug en stak daarbij haar achterlijf driftig in de lucht. Opnieuw was ik ontsnapt aan een wespensteek. Dacht ik. Ik moest het beestje natuurlijk nog mijn slaapkamer uitkrijgen. Dat ging vlotter dan ik had verwacht: Ik maakte een prop van toiletpapier, nam het gedierte daarme vast en dropte het geheel op het terras. Weerom zonder steek.

MSN
- "hallo"
- "dag nele"
- "oe is't?"
Wanneer dit op mijn scherm verschijnt weet ik het: neefje P. (9) is online. Neefje P. is veel online, en telkens begint hij het gesprekje op dezelfde manier. Telkens moet ik op zoek naar een interessant antwoord en een interessante vraag. Tijd voor een boeiend antwoord heeft hij zelden. Al snel verschijnt het volgende:
- "sorry ik moe weg"
- "we spreken later verder"
- "okee?"
- "dada"
- "tata"
- "bye"
- "siao"
Italiaans is nog een beetje moeilijk.

Géén zicht
Een hoogzwangere, goedgevormde vrouw in een witte, halfdoorschijnende broek met daaronder een zwarte tanga.

Actie
De tweede fase van het actieplan is in werking getreden.
Fase 1:
- Raam in bureau helemaal open.
- Raam in gang helemaal open.
- Deur van bureau helemaal open.
Fase 2:
- Raam in bureau toe.
- Lamellen voor het raam toe.
- Raam in gang open.
- Deur van bureau open.
- Ventilator in bureau op stand 1.

Verplicht voer
Het Blogchalk postje:
Google! DayPop! This is my blogchalk: Dutch, Belgium, Mechelen, Vlaanderen, Female, 21-25!

Verveeld
Verveeld staart het meisje uit het raam. Er is niet veel te zien buiten. De grijze huizen aan de overkant, een verdwaalde auto in een lege straat. Een beetje verder laat de overbuurvrouw haar poedel uit. Het kan haar niet echt boeien.
Binnen is het niet veel beter. Beneden is haar moeder druk doende met het eten. Ondertussen probeert ze ook twee manden was op te plooien. Haar kleine broer jengelt in zijn box. Haar vader is weg, hij maakt overuren.
Zij lummelt maar wat rond. Er is niets dat ze echt graag doet. Er is niemand die iets van haar verwacht. Er is niets waar ze goed in is. Alleen niets doen, daar is ze een held in.

Fiets
"Vind je het niet erg om zo laat nog naar huis te fietsen?" "Zie je er niet tegen op om zo laat nog door M. te fietsen?" "Ben je niet bang zo alleen op je fietsje?" Nee, ik vond het niet erg, nee ik zag er niet tegen op, nee ik was niet bang. Zo had ik tenminste nog een beetje tijd voor mezelf, kon ik mijn hoofd eens helemaal leegmaken. Mijn hoofd was vol. De film, Lucia y el sexo, had nog teveel indrukken nagelaten, die moest ik eerst even op een rijtje krijgen. De drukke gesprekken en de nieuwe mensen hadden de rust niet echt doen weerkeren.
Laat in de nacht stapte ik op mijn fiets. Ik moest de hele stad door, van de ene naar de andere kant, over de grote markt. Het was stil op straat. Mijn rok fladderde op het ritme van mijn trappen. Het kleine briesje bracht mijn hoofd een beetje verkoeling. Alle terrasjes waren al leeg. Vanuit de verte waaiden er toch nog vrolijke stemmen naar me toe. Af en toe passeerde ik een auto. Bijna thuis rook ik de warme bakkerslucht. 't Was een mooie avond, morgen een verse dag!

De koningin en de soldaat
De soldaat klopte aan bij de koningin
Hij zei : « Ik zet me niet langer voor uw strijd in»
« Dat gezicht ken ik ergens van», dacht de vorstin
En ze liet hem beleefd binnen
Hij zei : « Ik heb naar uw paleis staan kijken
En vroeg me af, wie is die vrouw die gaat over lijken
Maar morgen vertrek ik, ik heb genoeg van uw praktijken
Alleen moet u me nog zeggen waarom»
Ze leidde hem door de lange smalle gang
Naar het ruime vertrek met het rode behang
Ze hield haar kroon op, de hele tijd lang
En vroeg hem te gaan zitten
Hij zei : « Nu pas zie ik hoe jong u nog bent
Ik heb meer nederlagen dan overwinningen gekend
U schept er genoegen in, dat is alom bekend
Maar zeg me toch waarom »
De jonge koningin keek hem vanuit de hoogte aan
Ze zei : « Doe geen moeite, je zult het toch nooit verstaan»
Maar hij zag haar kinderlijke gezicht en hij zag zelfs een traan
En plots sloot ze zich als een waaier
Ze zei : « In mij zit een draad die heel langzaam opbrandt
Vaak bloed ik vanbinnen en word ik door pijn overmand
De soldaat raakte plots haar hoofd aan met zijn hand
En drukte haar tegen de grond
« Hoe onverzadigbaar bent u en hoe zwak tegelijk
U woont hier als een kluizenaar die iedereen ontwijkt
Maar ik wil niet langer vechten voor uw rijk »
En hij nam haar mee naar het raam
Daar zag zij een donkere hemel en een felgouden zon
En eigenlijk wilde ze nog veel meer dan ze zeggen kon
Maar ze kende ook haar angsten en ze draaide zich om
Nooit meer wilde zij hem nog zien
Hij zei : « Ik wil leven als een eerlijk man
Om te krijgen wat ik verdien en al te geven wat ik kan
En van een jonge vrouw te houden die ik niet vatten kan
Hoogheid, u bent niet te doorgronden»
Haar kroon lag op de grond, ze was bang dat ze zwichten zou
Ze stond daar en schaamde zich, met haar hart in het nauw
Ze leidde hem naar de deur en zei dat ze zich bij hem voegen zou
Maar ze liet hem alleen achter
En in de verte werd haar bevel gehoord
De soldaat werd gedood, nog steeds wachtend op haar woord
Maar zij koos voor de eenzaamheid van dat verstikkende oord
En de strijd, die bleef maar duren

Vertaling : Anita Pisters

Park
Vanmiddag heb ik mij op een bankje in het park gezet. Mensjes kijken. Ik had de bank voor mij alleen. Een bank verderop zat een koppel uit te puffen van hun wekelijks marktbezoek. Op de grond, op het bankje, op hun schoot, overal lagen tassen en plastic zakjes volgestouwd met marktinkopen. Ze zaten daar maar wat. De man zei een paar keer "En nu zijn we weg." "Ja," antwoordde de vrouw. Maar geen van beiden maakte enige aanstalten om op te staan. Ze zaten er nog toen ik vertrok.
Er passeerde ook heel wat volk. In de verte kwam een drietal meisjes aangewandeld. Al van op afstand kon ik hun gesprek meevolgen. "Hier zijn echt geen bankjes hé." Een tijdje later: "Zouden we het aan haar vragen?" "Maar ja!" Nog een tijdje later, tegen mij deze keer: "Mogen we hier zitten?" Daar had ik zo meteen geen bezwaar tegen. Gewillig schoof ik naar het uiterste puntje van de bank. Drie knappe jonge vrouwen - in de wandelgangen ook wel eens "Flair-wijven" genoemd - namen plaats naast mij. Nu werd het een koud kunstje om een ongetwijfeld interessant gesprek van dichtbij te volgen. De wandelgangen bleken geen ongelijk te hebben. Het Flair-gehalte lag hoog. Ik zat naast Miss Druif! De enige echte Miss Druif! Mijn dag kon niet meer stuk.

En nog een testje

18.75 %

My weblog owns 18.75 % of me.
Does your weblog own you?
Valt wel mee, niet?
Gevonden bij Dreamy.

Een testje

Intuition. Insight. Emotions. Feelings.
Take the quiz.

Appelsien
- "Vijf kilo persappelsienen alstublief."
"Ooh, 't zijn van die kleintjes, dat is goed, die zijn veel zoeter!"
- "Ge zijt de eerste die daar zo content mee is. De meeste klanten klagen daarover. Die vinden dat veel te veel werk, maarja, ze beseffen niet dat die lekkerder zijn."
- "Ik vind dat echt beter. Dat worden lekkere sapjes deze week. Vorige week dan kon ik niet komen, ik was ziek toen. Maar deze week zal het mij extra goed smaken. En dat ligt ook veel beter in de hand bij het persen hé."
- "Er komt hier elke week een madam drie keer vier kilo appelsienen halen. Die werd bijna boos toen ze de kleine appelsienen zag. Maarja, de mensen zijn ook niet rap content hé."
"Moet ge nog iets hebben?"
- "Ja, hier, die pompelmoezen nog."
"Amaai, dat is dan nog meer als mij."
- "Dat is dan 5 euro 90."
"Celine, draai u eens om en help dat meisje eens."
- "Alstublief"
"En 't wordt goed weer hé, van 't weekend! Ze hebben gezegd dat het tot aan het begin van volgende week goed blijft."
- "Dat is nog maar vijf euro, daarmee ben ik nog niet gesteld hé."
- "Oei, dat is waar, ik ben nogal verstrooid vandaag."

Lalala
De zon schijnt! Het is wel degelijk een mooie zomerdag vandaag. Niet alleen de zon maakt zomerdagen mooi trouwens. Daarnet liep ik door een stadse straat. Naast mij fladderde een vlindertje, net even snel als ik wandelde. Het vlindertje bleef binnen handbereik, nooit wiegelde het meer dan twee meter bij me vandaan. Gedurende twee lange minuten had ik mooi gezelschap...lalala

Slaap
Horen eenden op een warme zomerdag om kwart voor acht 's morgens nog te slapen?

Sleutel
Ik heb een nieuwe sleutelhanger. Het vorige ringetje had zijn beste tijd gehad. Eén voor één haalde ik al mijn sleutels en de BOB-sleutelhanger van het oude ringetje. Ik bekeek de sleutels en bedacht bij elk exemplaar op welke deur ze pasten, op welk slot ze gaan. De sleutel van de voordeur, de sleutel van mijn deur, de sleutel van het werk, de sleutel van mijn ene fietsslot, de sleutel van mijn ander fietsslot, de sleutel van het vrijwilligerswerk en de sleutel van het geldkistje. De sleutel van thuis en nog een sleutel van een fietsslot.
Er bleven twee sleutels over, een grote en een kleine. Geen idee op welke deur ze passen, waartoe die sleutels mij toegang verschaffen. Toch haalde ik ze er net als alle andere af en draaide ze in het nieuwe ringetje. Misschien kom ik in een gevaarlijke, spannende zoektocht ooit een slot tegen waarop deze sleutels passen. Misschien redden die sleutels mij ooit van een groot onheil. Ik heb ze in elk geval altijd bij me. Je weet nooit...

Lezen
Ik las altijd. En overal. Ik deed drie weken over tien boeken. Dan moest ik snel weer naar de bieb, op zoek naar nieuw leesvoer. Maar ik las ook de krant, de boeken van mijn zussen, de post van mijn ouders, tijdschriften, alles wat er in huis te vinden was. In de auto concentreerde ik me op de reclameborden langs de weg. Een boek lezen was strikt verboden tijdens lange ritten, te slecht voor de ogen, aldus mijn vader. Ik verslond de reclame- en verkeersborden. Verkiezingstijden waren hoogdagen. Het aantal te verteren letters tijdens de autotochtjes ging spectaculair de hoogte in.
Lezen in bed was ook verboden. Ik sliep immers samen met mijn zusje op één kamer. 's Nachts moest het licht uit. Daar vond ik wel iets op: het licht ging telkens weer aan. Daar vond mijn vader ook iets op. Het peertje ging er onverbiddelijk uit. Maar ik gaf me niet gewonnen. Ik smokkelde een zaklamp mee naar boven, en op zomeravonden zette ik mij tussen het raam en de gordijnen. Daar was licht genoeg. Maar of deze praktijken uiteindelijk beter waren voor mijn ogen dan lezen in de auto, betwijfel ik sterk.

Reis
"Een goede reis dan hé", zei de winkelbediende tegen mij. Huh? Tegen mij? Ga ik op reis? Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ja, natuurlijk ga ik op reis! En natuurlijk was de winkeljuf daarvan op de hoogte, ik kocht bij haar twee reisgidsen. Maar september lijkt nog zo veraf. Lichtjaren verwijderd van vandaag.

Wei
Bij ons in de buurt was er een grote weide, een groot stuk braakliggende grond. De weide was geen echte weide, ooit groeiden er groenten. De groentenbedjes waren nog duidelijk te zien. Jaren later was er alleen hoog gras, en netels, massa's netels. De wei was voor ons het ideale speelterrein. We waren net oud genoeg om de greppeltjes met één fikse stap te overwinnen. We waren net klein genoeg om ons helemaal te kunnen verstoppen in de greppeltjes. We speelden verstoppertje, we hielden wedstrijdjes, om het snelst lopen van de ene kant naar de andere kant, wel twintig greppeltjes over. Onderweg sneuvelde altijd minstens de helft van de deelnemers. Wanneer het gras pas gehooid was, bouwden we grootse kampen. Niemand onder ons had hooikoorts, dat zou een weekje op je eentje binnen spelen betekenen.
Aan het spannendste spelletje waagden we ons pas aan het eind van de zomer. In het midden van de wei was een grote, diepe, vierkante put. Die was eng, heel eng. Maar de put was ook erg spannend. Aan het einde van de zomer overwonnen we onze angst en maakten de put nog veel angstaanjagender. We verzamelden padden en kikkers en dropten ze in de put. Zo werd de put helemaal een te mijden plaats. Toch werden we er telkens door aangetrokken. De stoere buurjongens brachten ons er steeds weer toe terug naar de paddenput te gaan. De put werd hét verzamelpunt voor de hele buurt. We wilden niet onder doen voor elkaar. De beestjes werden er één voor één uitgevist en belandden op plaatsen waar sommige buurvrouwen nu nog over praten. In de brievenbus. Wij wisten maar al te goed dat buurvrouw M. een heilige schrik had van alles wat ook maar een beetje in de buurt kwam van een kikker, laat staan een pad...

Daar word ik goedgezind van:
- een ijsje
- een onverwacht vakantiekaartje
- mensen die bezorgd zijn om elkaar, broers en zussen en vrienden in 't bijzonder
- de zon die een gouden randje om een wolk tovert
- een leuke reactie op m'n blogje (ja, ik geef het toe)
- een goede babbel
- me 's morgens nog eens kunnen omdraaien in een warm bed
- een deadline die gehaald is
- mensen om me heen die plezier hebben
- vrijdagavond met twee lege dagen voor me
- winnen bij Risk
- winnen in 't algemeen
- de geur van jasmijn in 't park
- een balkon vol bloemen
- de poes die me kopjes geeft

Aardbeving
"Om 07.45 vanmorgen heeft zich in België een lichte aardbeving voorgedaan. Die was voelbaar in een groot deel van het land. Dat bevestigt de seismologische dienst van het KMI." (DSonline)
Het is niet de eerste keer dat we in België geconfronteerd worden met een aardbeving. Deze keer zal ik me niet lang heugen, het is me namelijk compleet ontgaan. Ik was onderweg, in de auto, en heb er niets van gemerkt.
Dat was vorige keer wel anders. Toen was het ook zomer, een echte zomer, met vakantie van 1 juli tot 31 augustus. Ik lag thuis in mijn bed, maar ik was niet alleen in mijn kamer. Op de grond naast me, op een matras wel te verstaan, sliep M. M. was een Waals meisje dat bij me logeerde om haar Nederlands op te vijzelen. Geregeld trok ik naar Sirault - zo heette het dorpje waar zij woonde - om Frans te spreken. Eigenlijk moest ik daar niet zo ver voor gaan, ook als zij bij mij logeerde, spraken we meer Frans dan Nederlands. We hebben vele leuke dingen gedaan samen, ik leerde tennissen, we trokken samen naar Parijs, we bakten tientallen taarten, we fietsten heel wat af. Maar na een aantal jaar was het meer "van de moet", dan voor 't plezier. De onderlinge wrijvingen werden steeds groter, we spraken steeds minder met elkaar. De stapels boeken die we al logerend verorberden, namen torenhoge prporties aan.
Op de aardbeving-morgen waren we al aanbeland in de ergernis-fase. Toen we 's morgens opstonden waren we allebei slecht gezind. M. was nu wel echt grof geweest, vond ik. Ze had mijn nachtrust botweg verstoord. Wat had haar bezield om midden in de nacht aan mijn bed te schudden? Dat zij het was geweest, daar was ik wel zeker van: ze was wakker toen, dat had ik wel gemerkt.
's Morgens liet ik wel blijken dat ik haar acties niet zo op prijs stelde. Maar M. was blijkbaar ook met het verkeerde been uit bed gestapt. Het beloofde een mooie dag te worden. Het radionieuws toverde echter een schaterlach tevoorschijn. M. had helemaal niet aan mijn bed geschud, en ik niet aan haar matras, want daar was zij op haar beurt van overtuigd. 't Was een tremblement de terre...

Nederlandse uitdrukkingen (4)
Een dagje weg van de stichting
(bron: Arnold, zoals steeds)

Menu
Italiaanse ham met meloen en Porto
*
Bisque van Noordzeegarnalen
*
Tongfilets op Normandische wijze
*
Tournedos de Madeire
*
Jisparade
*
Dessert Buffet+Mokka
Behoedzaam en vol verwachting schoven we aan tafel. Het menu oogde veelbelovend, maar ook was ook een tikkeltje mysterieus. We waren niet zo vertrouwd met zulke uitgebreide menu's. "Een bisque, dat is toch een soep hé?" "Ja, normaal is dat bisque d'homard, de kreeft zullen ze wel vervangen hebben door garnalen zeker?" En warempel, in ons soepje vonden we enkele garnalen terug. De tongfilets riepen meer vragen op. Normandische wijze, hoe is dat? "Met appeltjes," werd gesuggereerd. "Nee, dat zijn de pannenkoeken hé." "Ahja, met cider dan?" "Zou kunnen." We kwamen er niet uit, het bleef een verrassing. Een tijdje later vonden we op ons bord de tongfilets in een romig sausje met champignons en zeevruchten. Erg Normandisch dus... Na de Tournedos wachtte ons de grootste verrassing. Jisparade, wat zou dat kunnen zijn? Ik proefde het woord, maar het zei me niks. Misschien moest je het op z'n Engels uitspreken? Dzispereet, klonk wel goed, maar we hadden nog steeds geen idee wat ons te wachten stond. Al snel kwam de ontnuchtering: een tipfout: ijsparade natuurlijk! En inderdaad, spoedig kwam een ober aandraven op de tonen van een bombastische piano met een Ijskoets geflankeerd door heus vuurwerk. Een ijsparade dus. Mysterie opgelost.

Vroeg
Erg vroeg nog, vandaag. Tussen Gent en Brussel veranderde het donker in schemer. Tussen Brussel en thuis werd het helemaal licht. Tijd om ons bedje in te duiken denken wij zo. Slaapwel!

Nederlandse uitdrukkingen (3)
Denken moet je aan een paard overlaten, dat heeft een groter hoofd.
(weerom met dank aan Arnold)

Solden
Gisteren was ik nietsvermoedend het gevecht met mijn roze pompelmoes aan het leveren - die heerlijke partjes uit hun verpakking halen heeft heel wat om het lijf - toen mijn adem plots stokte. Collega B. stond in de deur, ze wilde ook haar koffie buiten komen opdrinken. Ik hoefde geen twee keer te kijken. Ik zag het meteen. Ze had een rok aan, een mooie rok. Ik kocht twee weken geleden in de solden net dezelfde. Dat gebeurt wel vaker, dat mensen dezelfde kleren hebben als ik. Mijn budget laat het immers niet toe "unieke stukken" aan te schaffen. Maar deze keer vond ik het echter helemaal geen leuke vaststelling. Collega B. is namelijk dubbel zo oud als mij, ze heeft kinderen van mijn leeftijd. Zegt dit iets over mij, of over haar?

Vogels
Vogels op het werk zijn leuk. Ze zorgen voor stemmige achtergrondmuziek, het diepe roekoe van de duiven wordt mooi afgewisseld met het schelle riieeeiieeee van de zwaluwen. Maar de vogels bezorgen ons ook steeds een makkelijk gespreksonderwerp wanneer de stiltes tijdens de koffiepauze oorverdovend worden.
Zoals vandaag. In een haagje in het binnentuintje huist een nest duiven. Moederduif waakt er angstvallig over haar twee lelijke jongen. Vanuit haar bureau houdt A. de mormels in de gaten, moederduif houdt op haar beurt het doen en laten van A. nauwlettend in het oog. A. houdt ons op de hoogte van het wedervaren van de familie duif.
Moederduif zorgt goed voor haar kleintjes, alleen wanneer het haar echt te heet onder de voeten wordt, verlaat ze haar jongen. En telkens zijn wij daar verantwoordelijk voor. Gisteren kon het nest rekenen op ruime belangstelling van de voltallige collega's. We stonden te drummen om het haagje, om toch maar een blik te kunnen werpen op het jonge leven. De moederduif besloot ons te hulp te komen en verliet moegetergd het nest.
Ook vorige week zag ze zich genoodzaakt het nest te verlaten. Toen werd het echt link. De haag kreeg immers een flinke snoeibeurt. Zoefff, de kettingzaag passeerde op vijf centimeter van de broze nekjes van de kleintjes. Hun eerste levenstrauma was een feit.
Of deze gebeurtenissen blijvende schade hebben veroorzaakt aan dit jonge leven, valt voorlopig nog niet vast te stellen. We kijken met spanning uit naar de eerste vlieglessen van het kleine grut. A. beloofde ons niets te onthouden van die heuglijke gebeurtenis.

Lopen
Een eindje hardlopen is goed voor je. Niet alleen de conditie gaat erop vooruit, je verbrandt een hoop calorieën, ook raak je een heleboel frustraties kwijt. Maar een rondje in het park blijft een opdracht. Steeds moet ik mezelf oppeppen, stel ik mezelf nieuwe doelen, steeds moet ik mezelf vooruit denken. "Als ik aan het bruggetje over de vijver ben, ben ik zeker in de helft." "Ik ben al in de grote dreef, nu is het echt niet ver meer." "Oh, ik heb krampen, als ik vandaag de tennisvelden haal, zal ik al heel blij zijn." "Nog een heel klein beetje Nele, en je bent er helemaal, echt flink van je."
En ondertussen zie ik af, moet ik me echt inspannen om mijn benen in een gezwind tempo voor elkaar te plaatsen. Ik voel de steken in mijn zij, mijn ademhaling gaat echt heel snel, het zweet parelt op mijn voorhoofd en mijn hoofd is helemaal rood.
Soms denk ik ook aan andere dingen terwijl ik loop. En dan gaat het allemaal veel beter. Wanneer onderwerpen van het Peterselie-eiland, de bovenburen, het menu voor vanavond tot een onderwerp voor op m'n blog de revue passeren, gaat het lopen vanzelf. Niks moeite, niks pijn, voor ik het weet ben ik al aan de tennisvelden.
Wanneer het lopen zelf weer een prominente plaats in mijn gedachten opeist en ik de steken in mijn zij extra voel, de ademhaling weer veel te snel gaat, mijn benen loodzwaar wegen, weet ik dat daar een remedie tegen is. "Nele, denk aan iets anders, denk niet aan het lopen." "Ja maar, waaraan kan ik nog denken? Ik heb alles al gedacht!" Maar ik heb nog nooit alles gedacht, altijd is er wel een nieuwe gedachte. En dan doet het lopen geen pijn meer.

Buren (bis)
De bovenburen zijn op reis vertrokken. Gisteravond. Ze hebben één auto meegenomen, de andere hebben ze achtergelaten. Voor onze deur staat hun blauwe golf. Onder de ruitenwisser fladdert nog steeds het plastic mapje. Ik vrees dat het er nog een tijdje vergeefs zal wapperen. De blauwe golf staat mooi in het midden tussen de twee garages, erg esthetisch verantwoord. Alleen de buren zullen de esthetica ervan maar matig kunnen smaken.

Buren
"Geachte buren, zouden jullie je auto alstublief gelijk willen zetten met de garage, zodat andere mensen ook de mogelijkheid hebben hun auto te parkeren? de buren"
Een wit vel papier, handgeschreven, gestopt in een plastic mapje, zorgvuldig in vier gevouwen, onder de ruitenwisser. De volgende episode in de burensaga. De auto is niet de mijne, ik heb geen auto. Het briefje komt ook niet van mij. Veel last van de gevechten om de schaarse parkeerplaatsen heb ik niet. De twee huizen naast het onze hebben een garage, daartussen is net plaats voor twee wagens, de wagens van onze bovenburen. Althans dat vinden zij zelf. Meer nog, ook als ze er niet (beiden) zijn, hebben zij toch recht op de twee plaatsen. Dat is makkelijk opgelost. Je verhuist de ene wagen een tikkeltje naar achter. Van twee krappe plaatsen, blijft er nog slechts één over. Dat daarop reactie komt, dat mag je toch niet verbazen.

Dierenleed
Heb je een hond en je kan er niet meer voor zorgen, breng hem naar het asiel. Heb je een hond, en je vertrekt op vakantie, bind hem aan een paaltje aan de kant van de weg. Heb je een kat, en je bent de vele krassen in de sofa beu, drop hem een paar kilometer verderop. Heb je een schildpadje dat te groot wordt, deponeer hem in de vijver van het stadspark.
Geen al te fraaie oplossingen allemaal. In geen enkel geval wordt het diertje er beter van. Wie er voor kiest een huisdier te houden, dient in alle gevallen rekening te houden met de consequenties. Je kan je er niet al te makkelijk vanaf maken.
Maar voor konijnen ligt het blijkbaar iets anders. Op een ruim grasveldje aan de rand van de stad, zag ik gisteren een vijftal grote albino-konijnen zich tegoed doen aan de klaver in het gras. Dichtbij waren ook enkele grote struiken, die de nodige beschutting boden. Op het eerste zicht hadden deze konijnen een prinselijk leven: ruim voldoende voedsel, ruim de plaats om te ravotten, voldoende beschutting, weinig natuurlijke vijanden. Een mooi bestaan. Alleen hun fel witte kleur wees op een oud ren-bestaan.
Maar wat als er over een paar maanden geen vijf, maar vijfentwintig konijnen op dezelfde plek leven? Zal hun situatie dan nog steeds zo koninklijk zijn? Hopelijk liet de oude trotse bezitter van vijf witte albino-konijnen de beestjes eerst steriliseren alvorens hij zich ervan af maakte.

Egypte

What Egyptian Deity are you? go to:the quiz!
Met dank aan Hagenaars.

Droom
'k Heb vannacht vreemd gedroomd. Erg vreemd. In de droom voelde het allemaal erg goed aan. 't Was een mooie droom, een heerlijke droom. Toen ik wakker werd, was het plots allemaal niet meer zo goed, niet meer zo mooi, eerder griezelig. Vreemd toch?

Zwemmen (2)
In een zwembad ruikt het naar chloor. Jij ruikt ook naar chloor. Wanneer je de volgende dag een douche neemt, zweven er door de badkamer sterke chloordampen. Wanneer je in een onbewaakt moment aan je armen riekt: chloor.
Toch zijn er ook andere geurtjes te bespeuren in het zwembad. De geur van Dove, van Tahiti, van Fa Splash of van White Musk-douchecrème. Als je de meest linkse baan gekozen hebt om je 1,5 km af te werken, valt er één keer per lengte iets anders op te snuiven dan de chloor-geur.
Maar zwemmende mensen ruiken ook. Sommige mensen dragen in het zwembad hun lichaamsgeur nog heel sterk met zich mee. Hele zware parfums, heel veel zweet, hele zware rokers. Telkens wanneer ik de betreffende zwemmer passeer, vraag ik me af hoe je als niet-roker, zulke geur in het echte leven kan verdragen.
Vandaag had de zwemmer in de baan naast de mijne een aparte geur. Het lukte me niet onmiddellijk om die thuis te brengen. Geen parfum, wel rook. Geen sigarettenrook, wel iets anders. 't Had iets weg van een grootse barbecue, met veel vlees. Gerookt vlees, geen gebakken vlees. En dat in het zwembad. Ik denk dat de heer in kwestie net boven het smeulende vuur van zijn barbecue vandaan kwam. Zaterdagavond stond hij achter de barbecue tot in de late uurtjes. Zondagmorgen dook hij recht het zwembad in, om toch maar met een frisse kop de rest van de dag door te komen. Wij genoten alvast mee. Maar een geur van gerookt vlees in het zwembad, op je nuchtere maag, dat smaakte me toch niet.

Recept
Een eenvoudig, verrassend soepje:
Stoof een ajuin, voeg er twee kleine, in blokjes gesneden courgettes aan toe. Voeg na een tijdje 1 liter water toe. Kruid met een bouillonblokje en beetje peper. Net voor de soep kookt, een bakje tuinkers toevoegen. Laat een kwartiertje koken, mix het geheel. Dien op met een toefje tuinkers.

Weer: onbestemd
het is niet warm
het is niet koud
het regent niet
de zon is er niet
er is geen nevel
er is geen mist
wind is er niet
weer evenmin

11 juli (bis)
Gisteren waren er ook een aantal dingen die niet echt hoefden voor mij. De flinke plensbuien af en toe en mijn verbrande schouders waren daarin slechts het topje van de ijsberg. Het driftig gezwaai met Vlaamse leeuwen, mensen die het oude Vlaamse volkslied vanbuiten kennen, mensen die met een T-shirt "Vlaanderen onafhankelijk" rondlopen, mensen die boe roepen wanneer Bart Peeters mensen uit de hele wereld welkom heet, ik krijg er kippenvel van.

11 juli
Vandaag was mooi. Een hele dag Brusselen. Een hele dag om bij te praten. Een dag vol circus. Een dag vol standbeelden in beweging. Een dag vol muziek. Van Neeka over het Ballroomquartet en Zornik tot Will Tura en via Willem Vermandere op de maten van Flip Kowlier terug naar Olla Vogola. Een dag vol ontmoetingen. Van een Spirit-vriendje uit lang vervlogen tijden, tot een unief-vriendje uit nog niet zo ver vervlogen tijden.

Uiteindelijk was er de ontmoeting met de Tunesiër. Vlamingen hebben vandaag hun openheid voor de rest van de wereld bewezen. Nog nooit was het 11 juli-feest zo multicultureel. Ik deed alvast mijn duit in het zakje. Een Tunesiër had, in een mum van tijd, zijn hart aan mij verpand. Tunesiërs zijn erg gastvrij. Ik had een tripje naar hun toeristische stranden in de wacht gesleept vanavond. Hij had mij graag in de wacht gesleept. Dat zat er echter niet in, ondanks alle beloften, handtastelijkheden, lieve woordjes, "als je me niet meer gaat zien, tu manques l'amour"... Uiteindelijk zijn we de grote markt ontvlucht. Lang voor het vuurwerk, net op tijd voor de laatste trein.

Schilderen (2)
Het grootste slachtoffer van de dag: niet mijn benen, voeten, gezicht of toetsenbord...
Vandaag: nagels; kleur: groen.
*zucht*

Radio
Gisteren kwam ik op Sunny site up een stukje tegen over radio-woensdagnamiddagen in de jaren tachtig. Mijn woensdagnamiddagen in de jaren tachtig waren gevuld met Kattekwaad. Een tijdje ging het zeld van Kattekwaad tot erger. Ik was een fan, een fan van het programma, maar vooral van Kathy Lindekens. Haar stem, haar lach, de manier waarop ze het bracht, waarop ze telkens een studio vol kinderen in bedwang hield... Ik was verkocht. Tot in de studio heb ik het zelf nooit geschopt, maar ik belde wel geregeld en af en toe kwam ik in de uitzending. Soms deed ik mee aan "het-moeilijke-woorden-moment", soms dacht ik iets interessants te weten over het onderwerp dat aan bod kwam. Als mijn moeder thuis was, durfde ik niet zo goed te bellen. Maar wanneer ze weg was, en ik belde, kwam ze het toch te weten. Een collega: "Ik heb uw dochter op de radio gehoord, woensdag." Een vriendin: "Nele was op de radio woensdag." Een buurvrouw: "Nele heeft naar de radio gebeld gisteren." Een verrassing kon het niet meer zijn. Toen ik er net te oud voor geworden was, hield Kattekwaad op te bestaan. Geen Kathy Lindekens meer op de radio. Dat was erg, dat was hard.
Ondertussen had ik de overstap echter al gemaakt van Radio 1 op woensdagnamiddag naar Radio 2 op dinsdagavond (kan ook maandagavond geweest zijn): Lukraak. Een programma over en met poëzie. Samen met een vriendin maakten we er een wedstrijdje van: halen jouw gedichten, haiku's of limericks de uitzending? Een paar keer slaagde ik er in, zij deed het beter.
In dit programma zat ook een spelletje ingebouwd: elke week kreeg je een eerste versregel mee naar huis waarmee je dan een mooie limerick moest brouwen. De mooiste werd bekroond. Niet alle limericks kwamen echter voor uitzending in aanmerking. Een aantal verdwenen in de kluis. Te aangebrand. Een paar keer werd er een Kluisboek uitgegeven. Eén exemplaar staat nog steeds in mijn boekenkast. Ik weet niet hoe ik eraan geraakte, gewonnen, besteld? In ieder geval heb ik er sindsdien niet meer in gelezen. Maar ééntje wil ik best hier plaatsen:
Een heel zuinig heertje uit Reet
kroop onder zijn vrouwtje haar kleed
Toen zij vroeg waarom
zei hij: "Wees niet stom!
Ik heb kou, en daar is het heet."
De Paarse Pen

Tip
voor mensen die graag veel vakantiekaartjes ontvangen:
Als je hoopt veel kaartjes te krijgen, moet je er iets voor in de plaats stellen. Mensen verwachten dat ze van jou ook een kaartje krijgen. Dit kan een probleem zijn want A) je hebt een hekel aan kaartjes schrijven of B) je gaat zelf niet op vakantie. Voor geval A bestaat een simpele oplossing die met een kleine variatie, ook van toepassing is op geval B.
Oplossing geval A: koop de week voor je thuis vertrekt een pak etiketten die net evengroot zijn als de helft van een doorsnee vakantiekaartje. Je koopt best een pak waarop twee kolommen etiketten aangebracht zijn. In de linkerkolom noteer je de adressen van de personen vanwie je graag een kaartje ontvangt. In de rechterkolom schrijf je telkens: "zonnige groetjes", je naam en voeg er voor de intimi drie kussen aan toe. Steek dit pak ingevulde etiketten in je koffer, koop in het eerste kraampje de vereiste kaartjes, plak er een postzegel en twee etiketten op. Zo moeilijk kan dat niet zijn.
Oplossing geval B: Ga ook een pak etiketten halen. Vul ze op dezelfde wijze als in oplossing A in. Geef ze vervolgens mee aan een vriend die naar verre, exotische oorden vertrekt en vraag hem de etiketten te plakken op het benodigde aantal kaartjes.
Je zult nu toch een hele stapel vakantiekaartjes ontvangen.

Nederlandse uitdrukkingen (2)
Je weet nooit hoe een koe een haas vangt
(opnieuw met dank aan Arnold)

Fanfare
Er trekt een fanfare door de stad. Nu, op dit ogenblik. Kan iemand mij vertellen waarom onze pauze zonet opgevrolijkt werd met deuntjes van een fanfare? Het is toch pas donderdag Vlaamse feestdag? Wat is er aan de hand?

Schrijven
Er gebeurt niks in mijn leven, niks, nada, rien. Ik werk, ik ga naar huis, ik eet, ik slaap. Ik beleef niks, geen spannend leven, geen interessante ontmoetingen, geen onverwachte wendingen, geen bruisend nachtleven, geen kalverliefdes, niks. En toch vind ik dit leven de moeite om af en toe een stukje over te schrijven. Ik kijk om me heen en zie leuke, kleine dingetjes. De zwaluwen die hierbuiten luid tsjirpen ronddartelen (kraaien, tsjirpen of tsjilpen zwaluwen?), mijn zin in rijpe sappige nectarinen, de asociale kuisvrouw die alle bureaus afwerkt met luide muziek in haar oortjes, de stilte van de zomer. Om de één of andere reden vind ik het wel leuk deze kleine dingetjes op papier te zetten, vast te bloggen. Misschien omdat die kleine dingen het leven echt maken? Misschien omdat ik over de grote dingen in m'n leven niet al te veel kwijt wil?

Zwemmen
Het stedelijk zwembad in M. is zowat elke avond open. Fijn! Hoef je nooit op voorhand te plannen, hoef je geen vaste zwemdag te hebben, altijd kan je er terecht. In L. waar ik vroeger ging zwemmen, was dat niet zo. Alleen op maandag- en woensdagavond was het zwembad open voor het publiek. Op maandag- én woensdagavond kon je me bijgevolg in het zwembad vinden. Niks keuzevrijheid als je twee keer per week wilt gaan zwemmen. Dat is nu wel anders. Ik kan niet op voorhand zeggen wanneer ik ga zwemmen, als ik zin heb, dan ga ik.
Toch zijn er ook belangrijke nadelen verbonden aan het systeem in M. Vandaag had ik amper dertig lengtes gezwommen, terwijl ik het gevoel had er al vijftig in de armen en benen te hebben zitten. Oorzaak: twintig crawlende zwemmers in de baan naast je. 't Was net zwemmen in de zee, zoveel deining veroorzaakte de lokale zwemclub. Zij nam vier banen in beslag, het talrijke publiek kon in de resterende twee aan de slag. Ik vind dat het zwembad zijn gewone "klanten" niet mag misleiden. Als je het zwembad open is voor het gewone publiek, moet het gewone publiek ook gewoon kunnen zwemmen, en geen golf-zwemmen. Ik heb echter dapper doorgebeten, en mijn zestig lengtes afgewerkt.

Bloemetjestijd

Met dank aan Juul.

Schilderen
Vandaag en gisteren heb ik geschilderd. Of liever, ben ik aan het schilderen. Ik wilde graag een houten rek en een klein houten kastje een kleurtje meegeven. Ik schilder wel graag, maar het heeft toch een vreemd effect op mij. Binnen de kortste keren hangen niet alleen de haren van mijn verfborstel onder de verf, ook de handgreep en bijgevolg mijn handen. Daarna volgen mijn armen, benen, en in sommige gevallen mijn gezicht. Dat is deze keer gespaard gebleven. Vandaag is er een heel nieuw slachtoffer bijgekomen. De letter T op mijn toetsenbord is wit, wit van de grondverf. De verf is nog nat. Telkens druk ik de letter T in, aan het bovenste randje van het knopje. Gelukkig bestaat er white-spirit.

Nederlandse uitdrukkingen
- Iets laten versloffen
(met dank aan Arnold)

Geuren
Soms vangt mijn neus een geur op, die nog voor ik de herinnering concreet kan maken, een gevoel bij me oproept. Dat gaat heel snel, en is heel irrationeel. Wanneer ik een pijp ruik, maakt er zich enige spanning van mij meester. Maar er is toch ook welbehagen bij. Dan pas gaat mijn brein op zoek naar het waarom van dat gevoel. Al snel kom ik uit bij mijn instructeur van de rijschool. Een aantal jaar geleden bracht ik welgeteld tien uur, plus een aantal (ja, toch wel) examens, aan zijn zijde door. Hij rookte niet in de auto, maar maakte van elke pauze gebruik om zijn pijp zorgvuldig te stoppen en er in kleine trekjes aan te zuigen. Hij was dan ook doorrookt wanneer hij terug aan mijn zijde - of ik aan de zijne - plaatsnam. In de auto hing steeds de scherpe, typische pijp-geur. Als ik nu een pijp tegenkom, komt eerst het spannende gevoel, dan het gevoel van welbehagen - ik voelde me op mijn gemak aan de zijde van B.- en dan de herinnering. Telkens opnieuw.
De geur van het vele hout in de bibliotheek van L. roept een heel ander gevoel bij me op. Moeilijk te omschrijven, maar veel minder aangenaam. Ook nu is er spanning, maar geen welbehagen, eerder een tikkeltje angst. Heel regelmatig kom ik in die bibliotheek, telkens word ik overvallen door hetzelfde onaangename gevoel. Het duurde een aantal weken voor ik het gevoel aan een herinnering kon koppelen. Maar nu is de link me duidelijk. Toen ik nog klein was, deed ik aan ballet in grote zalen vol parket, met spiegels aan de wanden. Ook hier werd de geur bepaald door het overvloedige hout. Ballet was niet mijn ding. Ik was er niet goed in, wilde wel, maar kon eigenlijk niet. Telkens weer had de lerares het op mij gemunt. Telkens weer moest ik het ontgelden. Spanning en angst waren elke keer mijn deel. Nog steeds, wanneer ik de bibliotheek binnen stap.

Eindelijk
Het postje dat ik bijna 24 uur geleden schreef... kan ik pas nu on line gooien...
pfff

Kwaad
Af en toe ben ik kwaad op mezelf. Zoals vandaag. Aan het begin van de week had ik mezelf beloofd om me aan 't einde van de week een half dagje verlof te gunnen. Tijd om solden te doen en thuis het één en ander in orde te maken. Ik werkte vrijdagmorgen goed door, er moest wel iets af zijn alvorens ik aan mijn weekend kon beginnen. Een tripje over de markt, de laptop terug op het werk gaan afleveren, en ik was klaar voor de grote soldenjacht. En een jacht, dat was het. Er waren blijkbaar meer mensen die een dagje vrij aanwenden om nieuwe kleren uit te zoeken. Meteen was mijn zin over. Maar vermits ik toch ook niet met lege handen thuis kon komen, ging ik heel practisch te werk. Ik werkte de enkele winkels af waar ik meestal mijn gading vind. Om half drie was ik klaar: twee zakken met nieuwe kleren: een short, een rok, een broek en een aantal T-shirts en topjes. Toch behoorlijk snel, niet? Gepakt en gezakt stapte ik op mijn trein, huiswaarts. Ik had het gevoel alsof er nog een hele middag voor me lag, bergen (strijk) zou ik verzetten. Niet dus.
De trein had zich nog maar net in beweging gezet, of ik constateerde dat ik mijn sleutels niet bij me had. Laten liggen op mijn bureau, toen ik 's middags de laptop terug bracht. Gelukkig was die redenering snel gemaakt, ik was ze niet kwijt. Maar dat is dan ook het enige positieve dat ik mezelf kon vertellen. Twintig minuten later, aangekomen in mijn thuisstation, kon ik nog een half uurtje wachten op de volgende trein richting werk. Mijn sleutels lagen om 16u. 30 waar ik ze om 12u.30 had achter gelaten, gewoon op mijn bureau. Om 17u.15 nam ik voor de tweede keer vandaag de trein richting huis, mezelf verwensend. Daar ging mijn vrije namiddag. Alleen omdat ik nog een goed boek bij me had, kon ik mijn lompheid toch nog een beetje relativeren... *zucht*...

...
droom van alles wat ik je wensen kan...

mooi
maar daar heb je weinig aan natuurlijk...

uitdrukkingen uit de oude doos (2)
- Als je het breed hebt, moet je het breed laten hangen
- Je moet beesten met beestenogen bekijken

Wakker
Blijkbaar zijn ze hier van oordeel dat we - de collega's - er de laatste tijd niet erg wakker bijlopen. Ofwel denken ze dat de vele loze brandmeldingen wel eens een gevaarlijk effect zouden kunnen hebben. Of de eerste stelling waar is, daar ga ik mij niet over uitspreken. De tweede stelling klopt wel. De laatste maanden gaat het brandalarm hier te pas en te onpas af. Heel luid galmt het alarm door het hele gebouw. Wanneer het geluid eindelijk weggestorven is, zindert het gepiep nog tien minuten na in je oren en de rest van je lijf. Elkaar verstaan wordt onmogelijk.
Vanmorgen was het weer zover. Loeihard piepte het alarm door de gangen. Mijn collega en ik zuchtten eens, hielden onze handen voor onze oren en gingen naarstig door met werken. Zoals gebruikelijk volgde er druk over en weer geloop in de gangen, om het hele gedoe het zwijgen op te leggen, hoopten wij. Maar dat gebeurde niet. Een derde collega stak zijn hoofd bij ons binnen en vertelde dat het deze keer echt wel de bedoeling was om te ontruimen. Tja, hoe onderscheid je een echt brandalarm van een loos alarm? We pakten ons boeltje, trokken onze jassen aan, en haastten ons naar buiten. Daar mochten we in de gietende regen wachten tot de brandoefening afgeblazen werd. Wakker zijn we nu wel.

Appartementje
Ik heb boven- en onderburen. Boven woont een jong koppel, onder een jongeman. Vorige week kmam ik mijn bovenbuurman op de trap tegen. Meestal volgt er zoiets van "Goeienmorgen." of "Slecht weer vandaag hé." Waarna het terug stil wordt en ieder zijn weg verder zet. Vorige week was het echter anders. Na mijn "Goeiemorgen!" volgde een hele uitleg. "Als je iemand kent die hier een appartementje zoekt, wij verhuizen. Ons appartement komt dus vrij." Ik heb dan nog even geïnformeerd naar hun nieuwe plannen. Hij was duidelijk in zijn sas met die aandacht. Ik ook, met zijn mededeling. Onmiddellijk dacht ik aan een aantal vriendinnen die nog op zoek zijn naar een woning voor binnekort. Dat zou ik wel fijn vinden, vriendinnen dicht bij, maar met een deur die op slot kan ertussen. Vanavond komt vriendin E. langs. Zij zou het hier wel zien zitten. Tenminste, als haar vriendin M. ook wil. Want E. en M. willen samen iets huren. Kwestie van de kosten te drukken. Verslag volgt later...

Tanden in het gelid
Nog voor orthodontie een rage werd, kende ik al alle kneepjes van het vak. Toen ik mijn melk-snijtanden gewisseld had, werd duidelijk dat orthodontisten een vette kluif aan mij zouden hebben. Ik had namelijk twee rijen snijtanden. Mijn linker-boven-snijtand, stond achter mijn linker-hoektand en voorste snijtand... Werk aan de winkel dus. Al in het vijfde leerjaar droeg ik een beugel. Eerst een losse beugel met een veertje erin. Dat veertje duwde mijn achterste snijtand tussen mijn hoektand en de andere snijtand. Later volgden er blokjes, van boven en van onder. Daarna opnieuw een losse beugel, alleen voor 's nachts deze keer.
Orthodontisten zijn grote voorstanders van rechte rijen, mooi in het gelid staande kiezen. Dat was, ondanks minder grote mankementen, ook beneden niet het geval. Vier kiezen moesten eraan geloven. Ze hadden net het daglicht gezien, of ze moesten er alweer uit. Diagnose: té kleine mond, remdie: kiezen trekken. Vier mooie gave kiezen, met wortel, vulden mijn verzameling melktanden aan.
Vandaag ben ik blij dat ik die hele behandeling achter de rug heb. Twee rijen snijtanden, was inderdaad niet echt handig. Ik ben ook blij dat ik de behandeling te vroeg heb stop gezet. Ik werd vies van de tandarts, nooit heb ik hem zijn handen zien wassen. Na een onbewust vergeten afspraak, kwam er een bewust vergeten afspraak en daarna kwam er geen afspreek meer. Hierdoor staan mijn tanden naar huidige normen, nog steeds niet mooi, maar ik ben er blij mee. Een gebit mét mankementjes (zolang het geen vullingen zijn), heeft toch iets meer dan een perfect gebit. Dat vind ik toch... Of praat ik daar alleen mijn vergeten afspraakjes mee goed?

1 juli
Vandaag zou een magische dag moeten zijn... Het begin van de zomervakantie. Het voelde niet zo aan vanmorgen om 6 uur 30. Het was ook helemaal niet van toepassing op mij. Pas wanneer voor iedereen de schoolvakantie reeds lang voorbij is, vertrek ik eindelijk op vakantie. Maar intussentijd zal er nog hard gewerkt moeten worden! Een heel hoofdstuk geschreven...
Trouwens, zo erg benijd ik de jeugd-met vakantie niet vandaag. Ik heb zelfs meewarig gedacht aan al die enthousiaste, verwachtingsvolle Werchter-fanaten van vrijdag, die vanmorgen hun tentje in de regen mochten afbreken. Of aan de tentenkamp-gangers, die hun tentje vandaag in de regen mogen opzetten. Of aan de elfjes die morgen voor het eerst op kamp vertrekken...