Vloerbedekking
Op de straat lag een groot tapijt. Het bedekte de volledige straat, van gevel tot gevel. Het was er eentje met een patroon van regelmatige cirkels. In elke cirkel zag ik enkele kleinere cirkels. Voortdurend wijzigde het patroon, de cirkels verplaatsten zich razend snel.
Het was mooi. Of nee, het had mooi kunnen zijn. Van op een afstandje, of achter glas. Ik kon er niet van genieten. Doorweekt ploeterde ik verder. Het zou nog uren duren vooraleer mijn kleren opnieuw droog waren.

Diep
Dat hij wel meewilde, zei hij.
Dat het geen fijne plek was, zei ik.
Dat hij echt wel wilde, zei hij.
Dat het niet makkelijk was, zei ik.
Dat hij mee wilde, zei hij.
Dat het niet gezellig was, zei ik.
Dat hij mee ging, dat raakte me, diep.

(vrij)Gezellig
We namen muizenhapjes van ons ontbijt. Omdat we er uren van wilden genieten. Van de gerookte zalm, het fijne stukje omelet en de portie geitenkaas. Van de cava en de tiramisu. Maar vooral: van het moment.
We wandelden langs de schepen. We telden de touwen, bewonderden het bladgoud en de matrozen. We trokken gekke bekken en luisteren stiekem naar de commentaar van de anderen.
We keken naar de regen. En naar de honderden paraplu’s die voorbijkwamen. We warmden ons aan de drankjes en aan elkaar. En we maakten plannen. Voor volgende week, voor nog veel later.
We ontweken de plassen en slenterden langs galerijen en antiekwinkeltjes. We keurden en bewonderen. We droomden en bleven met beide voeten op de grond.
We kwamen op adem en nipten aan een glaasje wijn. We glimlachten en wisten: zo is het goed. En: zulke dagen zouden er meer moeten zijn.

Uitdrukking uit de oude doos
Uit een pjeid ze gat

De Kracht
Kijk naar de stroom die zich een weg baant
door het land,door akkers, dorpen heen.
Zijn bron is ergens ver ontsprongen.
Het gaat zijn weg en niemand weet waarheen.
Zo vloeit er ook een stroom vol leven,
in elke mens, in jou en in mij.
Een droom die speelt, je doet bewegen.
Je weerbaar maakt, oneindig echt en vrij.

't Is een kracht die je doet leven,
't Is een kracht die je doet groeien
zodat je sterk staat en niet ondergaat,
ook in jou leeft zo'n kracht,
ook in jou leeft zo'n kracht.

Zoals de stroom steeds weer zijn weg herneemt
Voel je elke dag een beetje meer
Wie je wel bent, wat 't leven met je voorheeft.
Je leert vertrouwen, hopend altijd weer.
Zo wiegen wij, zacht ingenomen
In de kring van iemand adems mee.
Je deelt zo stil, elkanders pijn en dromen
Met zo een liefde eindeloos als de zee.

't Is de kracht die je zo lief maakt.
Heel teder, broos en echt.
't Is de kracht van iemand houden
zodat je sterk staat en niet ondergaat.
Ook in jou leeft zo'n kracht
't Is de kracht die je echt mens maakt.

(auteur (mij) onbekend)

Jarig
Al weken kijkt ze uit naar haar verjaardag. "Nog acht nachtjes slapen”, zegt ze. “Dan ben ik jarig. Zoveel jaar word ik.” Ze plooit haar duim om haar pink, drie vingers in de lucht.
Ze droomt er ook van, van die speciale dag.
Nochtans is het haar niet om de cadeautjes te doen, noch om de taart of om opa en oma die speciaal voor haar langs zullen komen.
“Als ik drie ben, mag ik in het ballenbad van Ikea.” Eindelijk.
Haar ogen glinsteren al weken op voorhand.

Verlies
Het was zoals ik dacht dat het zou zijn.
De eerste week voelde ik amper iets. Het was ook nog niet echt, ik kreeg het nog niet gezegd.
De tweede week werd alles anders.
Ik vertelde het aan mijn zus. En nog steeds was het niet echt.
Daarna liet ik het weten aan een goede vriendin. Het deed pijn.
Toen bracht ik een andere vriendin op de hoogte. Ik huilde.
Mijn broer en jongste zus waren de volgenden in de rij. Ik hield me sterk.
Mijn ouders kwamen thuis van vakantie. Ik had het moeilijk, alsof ik de klap nu pas voelde.
Aan mijn grootmoeder kreeg ik het niet gezegd zonder tranen.
“Oh nee,” zei ze. En: “Je mag verdriet hebben, dat is goed. Maar je mag geen zelfmedelijden hebben, dat is niet goed. Je moet verdergaan met je leven, doorgaan, de moed niet verliezen.”
En dat zal ik doen. Niet meer samen, maar alleen.

Win
Haar geloofden ze niet. Naar ons luisterden ze niet. Wij bestonden niet.
'Raus', klonk het. En terwijl ze ons naar de deur begeleidden, luisterden ze. Heel even. 'Jullie zullen dat al wel vaker hebben meegemaakt. We zullen het noteren in het dossier.'
Twee zinnetjes, twee overwinningen. We bestaan, er werd geluisterd.

Niet
Als ik het aan niemand vertel, is het niet echt. Dan bestaat het niet, hoef ook ik de waarheid niet onder ogen te zien. Dat dacht ze. En dus vertelde ze niemand iets. Deed ze alsof alles net als vroeger was. Ze lachte, danste en huilde diep vanbinnen.
En ze wist: ooit moet ik het vertellen, ooit wordt het echt. Maar nu nog niet.