Sterren
Ze waren jaloers op hun buurjongens. Die gingen op vakantie en verbleven in een drie-sterren-hotel. En zij, zij gingen naar een camping. Met de tent. En dat is geen hotel, absoluut niet.
"Kijk eens naar boven," vroeg hun moeder op een donkere avond op de camping.
"Wauw, zoveel sterren."
"Hoeveel sterren?" vroeg ze.
"Ik weet het niet, wel duizend."
"Wij zitten op een duizend-sterren-camping."
"Waaa, chique, dat ga ik vertellen als we thuis zijn."

Kleinigheden
- En dan stap je in Mechelen in de trein naar je werk en dan hoor je: "Deze trein is beperkt tot Mechelen." Zo kom je niet veel verder…
- Hoewel ik om de twee dagen mijn bloembakken giet, had ik het nog niet eerder gezien. Plots was hij daar, een berk van 15 cm tussen de bacopa, gazania en de million bells. Een echte boom op mijn balkon.
- Een dagje vrij nemen om je belastingbrief in te vullen. Is dat nu een leuk vooruitzicht of niet?

Weg
Ze zijn weg, echt weg. En ze komen niet meer terug. Mijn poezen. Die mijn poezen niet waren.
Mijn broer had me al gewaarschuwd. De echte eigenaar die haar poezen bijna een jaar bij mijn onderbuurman onderbracht, zou haar katten terug komen ophalen.
Ik moest even slikken. Al die tijd zaten ze vaker op mijn balkon dan op het terras van mijn buurman. Waarschijnlijk kregen ze van mij ook vaker te eten. Nooit nog die grijze kop die alles volgde wat ik deed. En die rosse, die zelfs op de hoge, smalle vensterbank van de keuken sprong.
Vorige week was het zo ver. Joris, de rosse, was nergens te bespeuren, maar Boris, de grijze zat op mijn balkon. ‘Boris,’ hoorde ik. ‘Boris!’ Wel tien keer. Maar Boris bleef waar hij was. En ik deed niets. Een beetje later werd er op mijn deur geklopt. Of hij Boris mocht komen halen van op mijn terras. Ik tilde de kater op en gaf hem aan. Maar Boris voelde blijkbar wat er te gebeuren stond en spurtte hard weg. Het meisje moest genoegen nemen met Joris. De volgende dag was Boris iets minder op zijn hoede en vertrok ook hij.
Het is nu officieel. Ik heb geen katten meer. Al heb ik nooit katten gehad.

Verantwoordelijk
Ik voel me zo verantwoordelijk vandaag.
Die duif bijvoorbeeld in de dakgoot
van het huis hiertegenover, kijkt
me telkens vragend aan.

Ik waarschuw hem: nu
moet je gaan, dan kom je niet te laat.
En goddank, inderdaad,
hij slaat zijn vleugels uit.

Als ik er toch niet was.

Maar nu de bomen nog.
Die halen het nooit.

Erik Menkveld
Uit: ‘De karpersimulator’

Dialoog
"Ik was net de laatste pagina van mijn boek aan het lezen."
"Zei ze beschuldigend."
"Neenee."
"Je had toch liever gehad dat ik vijf minuten later kwam."
"Misschien wel."

Beloning
Ik zou ze geen eten meer geven, had ik besloten. Ik had gemerkt dat de onderbuurman zijn katten weer te eten gaf. Als ik over de rand van mijn balkon keek, kon ik hun volle etensbakje zien staan. Vorig weekend was mijn voorraad poezenvoer op en bleven de kommetjes op mijn terras leeg.
Maar ook de buurman had op hetzelfde moment besloten dat hij zijn poezen geen eten meer gaf. Lege etensbakjes, zag ik, een hele week lang. De poezen hadden honger en lieten mij dat duidelijk blijken. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zaten ze voor mijn raam en miauwden. "Ik heb geen eten meer, ga naar jullie baasje," vertelde ik hen. Maar het hielp niet. Vrijdag kon ik het niet meer aanzien en kocht op nieuw katteneten. In een mum van tijd waren hun kommetjes leeg.
Zaterdagmorgen vond ik een beloning voor mijn terrasdeur: een dode mini-muis. Ik was er niet echt blij mee.

Wijs
De terugreis vanuit Frankrijk verliep niet zo vlot. De trein was al later dan voorzien het station binnengereden en enkele kilometers verderop hield hij al halt. Wegens een ‘accident personnel’ kondigde de treinbegeleider aan. We zouden via een andere route rijden en anderhalf uur vertraging oplopen. Op de stoelen voor me zat een klein, wijs meisje samen met haar mama.
"Mama, wat betekent dat?"
"Ik denk dat er iemand voor de trein gesprongen is."
Even bleef het stil.
"Maar mama, dat moet toch veel pijn doen?"
"Ja, natuurlijk."
Weer viel er een stilte.
"Mama, gaan die mensen dan dood?"
"Ja, meestal wel."
"Maar waarom doen ze dat dan?"
"Omdat ze dood willen."
"Waarom dan?"
"Omdat ze niet gelukkig zijn, meisje."
"Doen mensen in Nederland dat ook?"
"Ja, overal doen mensen dat. Dat is heel erg voor de familie."
Later hoorde ik dat het meisje met het verhaal in haar hoofd bleef zitten. Toen de trein weer halt hield midden in de velden, vroeg ze of er weer iemand voor de trein was gesprongen.
"Nee, door het onweer krijgt de trein geen stroom meer, we zullen nog even stilstaan."

Vakantie
"En? Heb je veel geschreven?" vroeg mijn zus toen ik terugkwam uit Avignon.
"Niets, helemaal niets."
Vroeger schreef ik vaak bladzijden vol tijdens mijn reizen. Maar nu niet, geen letter zette ik op papier.
"Ah, echt vakantie."
"Ja, echt vakantie."
Sinds schrijven mijn werk is, schrijf ik veel minder voor mezelf. Maar misschien is dat logisch als je van je hobby je werk maakt.
Ondertussen is mijn vakantie voorbij en wordt er weer volop geschreven. Hoog tijd om ook hier de draad weer op te pikken.