TwweeT en de kleine dingen

maandag, juli 31, 2006

Verrassend
Vrijdag ging ik naar een trouwfeest. De bruid straalde, de bruidegom genoot. Zoveel liefde, het was mooi.
Zaterdag ging ik naar een doopfeest. De baby lachtte, de ouders waren trots. En plots, na anderhalf uur doopfeest, bleek dat het doopfeest ook een trouwfeest was. De ouders - voortaan echtgenoten - lachtten in hun vuistje. Honderd gasten in het ootje genomen, een verrassing van formaat. Maar het was mooi, zoveel liefde.

donderdag, juli 20, 2006

Pakketje
We spraken af aan een wegrestaurant, ergens in het midden van Nederland. Op een zondag, laat in de namiddag. Hij kwam uit het oosten, ik uit het zuiden. Hij moest wel twee grenzen over, ik een.
Hij zou me een pakketje overhandigen. Een bijzonder pakketje, eentje dat speciale verzorging vereiste.
Ik kende de man, ik wist wat ik aan hem had. Wat ik aan het pakketje zou hebben, daarvan had ik nog geen idee. Ik besefte wel dat het een speciaal moment zou worden in mijn leven.
Zoals afgesproken belde hij een halfuur voor aankomst om de afspraak te bevestigen. Hij had het pakketje bij zich en er was niets fout gelopen. Samen met een handlanger spoedde ik me naar ‘De Meern’. Het was nu echt zover, besefte ik.
Ik draaide de parking op en zag de man al staan, in de verte, in een uithoek. We stapten uit en praatten even over de reis, de afstand en de warmte. Over het pakketje zwegen we nog even. Alsof we nog even onze adem inhielden. En toen zwaaide hij de deur van zijn auto open. En daar was het pakketje: een plastieken kooi met daarin twee kleine Poolse kittens. Voor mij.(*)
(*) Eentje vertrekt vanavond naar haar nieuwe baasje, maar P. blijft bij mij.

donderdag, juli 13, 2006

Tja
Bekeuzeld

donderdag, juli 06, 2006

Supermarkt
Ik koos de kortste rij uit en legde mijn boodschappen op de band. Voor mij wachtten slechts twee klanten. Het zou snel gaan, dacht ik.
Maar ik had het mis. Ik was terechtgekomen bij een jobstudente. Ongetwijfeld was ze bezig aan haar eerste dag. Geen probleem, dacht ik. Daarvoor wil ik wel wat extra geduld hebben. Mijn boodschappen waren aan de beurt. Een voor een scande ze de streepjescodes in. Het fruit en de groenten moest ze nog wegen. Zo gaat dat in deze supermarkt.
Ze nam de twee meloenen en toonde ze me.
- Is dat dezelfde soort?
De ene was iets groter dan de andere, maar verder leken ze als twee druppels water op elkaar.
- Ja.
Een beetje later vond ze weer fruit op de band.
- Wat zijn dat?
- Perziken.
Ze zocht het op haar papiertje en vond de code.
- Welke groente is dit?
- Een venkel.
Er lag nog een groente bij de niet-gewogen boodschappen. Ik begon al te vrezen dat ze die ook niet zou kennen. Maar de komkommer leverde geen problemen op, gelukkig.

woensdag, juli 05, 2006

Bondig
Mijn gsm geeft aan dat een familielid mij wil spreken. Broer, zie ik.
"Dag zus."
"Dag broer."
"Ik wilde even weten wat er eerst kwam, de gotiek of de barok."
"De gotiek."
"Ok, dat was alles. 't Was voor een fles wijn. Dada"
"Daag"

Ella
Ze had niets aan, het was veel te warm. Snel ging haar buikje op en neer. Af en toe hoorden we een kreetje of zagen we een armpje bewegen. Met haar lange, donkere haar en haar fijne trekken leek ze wel een mini-indianenmeisje. Haar huid had een bruine teint. Haar gezichtje was volmaakt rond.
Maar haar ogen bleven een mysterie. Ze sliep, zelfs toen ik haar op schoot nam. Af en toe maaide ze met haar armpje of strekte ze een beentje. Een keer greep haar rechterhandje naar het verdroogde eindje van de navelstreng.
En toen opende ze haar oogjes. Heel langzaam, heel voorzichtig. Twee donkere kijkers, een indianenmeisje waardig. Twee dagen op deze wereld en zo volmaakt al.

dinsdag, juli 04, 2006

Wakker
Hoewel ik zelf nog geen vakantie heb, ruiken mijn ochtenden er toch al erg naar. Alles gaat wat langzamer, ik gun mezelf net iets meer tijd om wakker te worden. Ik luister vanuit m’n bed niet enkel naar het nieuws maar ook naar de vijf minuten muziek die erop volgen. Vervolgens ga ik naar beneden, bekijk de plantjes op m’n tuinterras en geef de meest dorstige exemplaren extra water. Het hoogtepunt van de ochtend vormt ongetwijfeld de inspectie van mijn aardbeienplantjes. Ik pluk de rijpe exemplaren en leg ze klaar voor het ontbijt. Nog voor ik gedoucht en gegeten heb, denk ik dat een trein later ook wel kan.
En daar handel ik dan ook naar: rustig douchen, al zittend ontbijten met vers fruit, yoghurt en een boterham. Langzaam word ik helemaal wakker… Waarom zou ik deze trein niet ook tijdens de andere seizoenen nemen? Dan kan het elke ochtend een beetje zomer zijn… Maar ik ken mezelf en weet dat ik me uiteindelijk ook voor deze trein zal moeten haasten. In de winter blijf ik namelijk het liefst zo lang mogelijk in mijn bed liggen.

Licht
Voor het eerst sinds ik er woon, hangen er in de slaapkamer gordijnen. Niet dat je tevoren zomaar kon binnenkijken, er hingen al paneelgordijnen. Maar echt donker maakten die het niet. ’s Nachts scheen het licht van de straatlantaarn ongegeneerd binnen en ’s morgens priemde de zon mij ongenadig wakker.
Vanaf gisteren is dat verleden tijd. Nu hangen er echte gordijnen, met verduistering. En plots worden je nachten volledig nieuw. Vannacht raakte ik gedesoriënteerd in mijn eigen slaapkamer, kon ik de deur niet vinden en bleek mijn klokradio plots wel heel veel licht te produceren. Bijna had ik dit vervuilende voorwerp op straat gezet. Als het binnenkort tien graden kouder wordt, zal ik eindelijk slapen als een roos.

maandag, juli 03, 2006

En nog
Krewellig