Vormen
Met dikke worsten van klei maakte ik een lege man. Ik legde de hompen op elkaar en kneedde ze tot een bovenlijf, schouders, hals en hoofd. Ik streelde het bovenlijf, voelde of de hals wel een echte hals werd. Ik keek en zocht naar bultjes waar die niet horen te zitten, lijnen die wat van hun spanning verloren. Ik klopte, duwde met mijn duimen en streelde de oneffenheden weg. Mijn man kreeg steeds meer vorm. Een spitse kin, een hoog voorhoofd. Mijn vingers betastten zijn wangen, zijn rug en zijn nek. Mijn man werd echt. Nadat ook het laatste gaatje in zijn schedel was gedicht, was hij af. Ik legde mijn handen op zijn schouders en voelde dat hij helemaal van mij was. Zijn schouders, zijn hoofd, zijn lenden en zijn borst. Moeiteloos plooiden mijn vingers zich om zijn vormen. Geen enkel lichaamsdeel moest verkend worden, alles voelde vertrouwd.

Japan (4)
Gepakt en gezakt liepen we van het futuristische station van Kyoto naar onze ryokan. We waren moe en mijn rugzak woog zwaar. Toch keek ik belangstellend om me heen. Een nieuwe stad, tientallen nieuwe indrukken. Ik zag hoe de tempels tussen de woonblokken geplant waren en aanschouwde mijn eerste diagonale zebrapad. Ik merkte op dat er een meisje op het voetpad fietste. Niets bijzonders, dat had ik in Nagoya en Nara ook gezien. Maar dit meisje had blonde haren en een blanke huid. Even dacht ik dat het meisje een toerist was die zich wel heel goed had ingeburgerd. Mijn ogen gleden langs haar gezicht, ze was ons bijna voorbij. En toen slaakte ik een kreet en bleef stilstaan. Het meisje fietste nog vier meter verder en remde. We keerden ons om en stamelden elkaars naam. Even konden we niets uitbrengen, zo verbaasd waren we. Zij was de enige persoon van wie ik wist dat ze in Japan woonde. Al jaren. Maar dat ik haar zomaar tegen het lijf kon lopen in dat uitgestrekte land, in die miljoenenstad, dat had ik nooit gedacht. Zonder afspraak – zonder idee in welke stad ze verbleef – zonder zoektocht. Ik blijf het ongelooflijk vinden.

[Wijvenblog] Shoppen
Het regende heel hard terwijl we in de winkelstraat verzeild raakten. Zonder er over na te denken, stapten we de Inno binnen. Daar was het droog. "Dat komt goed uit," zei goede vriend X. "Ik heb nieuwe kleren nodig." Eigenlijk bedoelde hij: jij kunt me helpen bij het uitkiezen van een hippe broek en dito hemd. Ongetwijfeld verwachtte hij dat ik in de zevende hemel zou zijn, dat mijn namiddag volkomen geslaagd zou zijn. Dat was verkeerd gedacht.
"Ga maar shoppen met een andere vriendin", antwoordde ik. Ik shop niet graag, niet voor een ander, niet voor mezelf en zeker niet in gezelschap. Zo kwam het dat we die namiddag de Inno doorkruisten, zonder ook maar een kledingstuk te passen, laat staan te kopen. Wat we wel deden? Mensjes kijken, want dat doe ik het liefst in de Inno.
Meer wijvenblogs? Kijk hier.

[Wijvenblog] Mijn lijf
Mijn lijf laat me genieten van mooie muziek, lieve aanrakingen en lekkere dessertjes. En als ik het wil, brengt het mij helemaal naar de andere kant van de wereld en terug - zonder moordende jetlag. Mijn lijf is sterk. Ongestraft kan ik mijn dagen helemaal vol plannen. Pijnen of ongemakken zijn me vreemd, mijn lijf is een trouwe dienaar. Het laat me heerlijk dansen en als ik het écht wil, zelfs zingen. Dankzij mijn lijf kan ik de wereld zien en de mensen die ik graag zie omhelzen. Al is het dan aan de kleine kant en raakt het niet in een maatje 38, mijn lijf is zo slecht nog niet.
Meer wijvenblogs? Kijk hier.

Japan (3)
Ik ben niet groot en het formaat van mijn neus valt ook wel mee. Toegegeven, blonde haren zijn eerder zeldzaam in Japan. Toch veronderstelde ik dat ik niet als een curiositeit zou worden beschouwd. Trouwens, Japanners hebben al wel vaker Europeanen gezien.
En toch keek een aantal onder hen vreemd op van mijn verschijning. Zo werd ik tijdens het Japanse ontbijt in yukata plots omsingeld door vijf vrouwen die geen woord Engels spraken. Waar het ze om te doen was, werd snel duidelijk. Een voor een legden ze hun hand op mijn wang. Intussen kraaiden ze bewonderende woordjes. Iets van 'natuurlijk, mooi rood', gebaarden ze. Ik was een beetje verbouwereerd maar glimlachte beleefd terug. Zelfs om acht uur 's ochtends bleken mijn wangen veel meer kleur te hebben dan de Japanse kaken na uitgebreide schmink-sessies. Dat mijn gezicht na een looptochtje soms zelfs paars kleurt zonder dat ik me daarover zorgen maak, vertelde ik de dames maar niet. Misschien zouden ze zelfs daarom jaloers geworden zijn.

En dan was er die vriendelijke Japanse man met wie we onze laatste dagoptrokken. Hij had trouwens eerder als een beschermengel over ons gewaakt: hotels verwittigd dat we later konden zijn, ons verwittigd dat we op tijd moesten zijn, ... Toen ik hem eindelijk ontmoette, keek hij onmiddellijk diep in mijn ogen. "You have yellow eyes", stamelde hij. Vriendelijk corrigeerde ik hem en vertelde hem dat ze groen waren, niet geel. Hij keek nog eens goed en verzekerde me dat ze echt wel geel waren. Zoiets had hij nog nooit gezien. Opnieuw vertelde ik hem dat ze groen waren, maar hij week niet van zijn standpunt. Uiteindelijk bereikten we een compromis. Voortaan zijn mijn ogen 'the yellow side of green'.

Japan (2)
Japan is druk. Elke minuut van de dag bewegen er duizenden gele mieren door de straten. Op weg naar hun werk, naar huis of de supermarkt.
Maar Japan is vooral luid. Niet omdat de duizenden mieren lawaai maken, maar omdat alle dingen spreken. De lift, die zegt dat de seuren zullen sluiten, de roltrap, die waarschuwt voor de laatste stap, de betaalautomaten, die vragen je kaart te verwijderen en je bedanken voor je betaling en de treinen die de hele tijd herhalen dat de deuren langs links zullen opengaan en dat de toiletten en de telefoon zich in de twaalfde wagon bevinden. Sprekende voorwerpen zijn er in Japan tot in het absurde. Zo roepen de uitgangen van de stations voortdurend dat zij de uitgangen zijn. Ziekenwagens schreeuwen dat er een ziekenwagen aankomt. En als een vrachtwagen - uiteraard met een mannelijke bestuurder - een manoeuvre uitvoert, vertelt een lieftallige vrouwenstem dat de wagen achteruit rijdt.
Maar als je uit deze drukte stapt en - bijvoorbeeld - een boekenwinkel binnenstapt, overvalt de rust je onmiddellijk. Daar wordt niet geroepen, gewaarschuwd of verteld. Daar wordt gezwegen en gelezen. Manga's, uiteraard. Met tientallen tegelijk.

Japan (1)
The full experience, daar gingen we voor. Of beter: daar ging ik voor. Hij had al experience genoeg, na tweeëntwintig keer Japan. Vakkundig dompelde hij me onder in het Japanse leven, geen enkel aspect sloegen we over.
Een greep uit the experience:
- Neem een trein in het drukste station ter wereld (check)
- Proef okonomiyaki (check)
- Verander voortdurend van sloefjes (check)
- Bezoek vier (voormalige) hoofdsteden (check)
- Drink sake (check)
- Ga daarna naar de karaoke (check)
- Aanschouw diagonale zebrapaden (check)
- Maak gebruik van een diagonaal zebrapad (check)
- Beklim een wolkenkrabber (check)
- Geniet van sushi (check)
- Bewonder geisha's (check, of waren het maiko's?)
- Eet een groene-thee-ijsje (check)
- Neem een shinkansen (check)
- Bezoek minstens dertig tempels (check)
- Wees getuige van een heus Japans spektakel (check)
- Luister naar de boer-, slurp- en snuifgeluiden (check)
- Slaap op een tatami (check)
- Bewonder de Japanse mode (check)
- Proef shabu-shabu (check)
- Eet tempura (check)
- Maak gebruik van de Japanse baden (check)
- Zoek de verschillen tussen de monddoekjes (check)
- Geniet van een Japans ontbijt (check)
- Bezoek een pachinko (check)
- Lees een manga (check)
- Kijk op straat naar een metersgroot beeldscherm (check)
- Proef van de sashimi (check)
- Bewonder het hoogst efficiënte en goed georganiseerde spoorwegnet (check)
- Werp een blik op de tuinen (check)
- Maak een bergwandeling (check)
- Maak een ritje op de monorail, de kabelbaan en het bergtreintje (check)
- Bezoek een Japans appartement (check)
- Trek een yukata aan (check)
- Beweeg je als een gele mier door Tokyo (check)
- Bewonder Mount Fuji (check, al was het op het nippertje)
- Adem vulkanische gassen in (check)
- Ga op zoek naar kersenbloesems (check)
- Bekijk sumo-worstelaars (check)
- Drink sloten groene thee (check)
- Vergaap je aan straten vol neon (check)
- Roep 'sumimasen' in een restaurant (check)
- Aanschouw de nieuwste technische snufjes (check)
- Eet unagi (check)
En dan waren er ook nog de stokjes, de geluiden, de vrienden en de duizenden camera's. Zoveel te zien, zoveel te proeven, zoveel te horen, zoveel te genieten.

En nu
ben ik echt weg!
Vliegen en plukken,
dat ga ik doen.

Goed nieuws
“Hé Nele!”
Ik was mijn fiets aan het losmaken toen ik mijn naam hoorde roepen doorheen de drukke winkelstraat. Ik draaide me om en zag vriendin L. druk zwaaiend mijn richting uitstappen. ’t Was leuk haar weer eens te zien, intussen was het alweer een tweetal maanden geleden dat we elkaar hadden gesproken.
Ik liep naar haar toe. Nog voor we goed en wel bij elkaar stonden, vertelde ze opgetogen dat ze zwanger was. Zwanger, vriendin L., eindelijk. Dat was heel mooi nieuws. Ik was zo blij voor haar dat ik haar spontaan omhelsde – en dat doe ik echt niet vaak. Haar zwangerschap was helemaal niet vanzelfsprekend. Er had zich ooit een enge ziekte genesteld in haar lichaam. Maar nu groeide er nieuw leven in datzelfde lichaam. Alle genadeloze behandelingen hadden haar moederwens en vruchtbaarheid dan toch niet klein gekregen. Zo mooi, zo goed.
“En hoe is het met jou?” vroeg ze later.
Ik vertelde over Japan. Nu was het haar beurt om enthousiast en blij te reageren.
“We zouden elkaar elke week moeten zien, we kunnen elkaar immers enkel goed nieuws vertellen.”

Boek
Al zolang ik het mij herinner, ligt er in de boekenkast van mijn ouders een heel bijzonder boek. Vroeger konden we het niet zelf uit de kast nemen, zo zwaar is het. En groot is het ook. Wordt het bovengehaald, moeten we steeds een stuk van de tafel vrijmaken om het te kunnen leggen.
Alleen bij speciale gebeurtenissen namen we het boek ter hand. Dan verzamelde de hele familie zich errond en werd er verteld en gemijmerd. Over verre stranden, onbekende steden en nog te ontdekken streken. 'Grand atlas du monde', prijkte er in gouden letters op de kaft.

In de zomervakantie haalden we het boek steevast te voorschijn. Vaak bekeken we het samen met de buitenlandse gasten die ieder jaar bij ons logeerden. Met Elena zochten we naar haar geboortestadje in Cuba, Christian en Gilka toonden ons dat La Paz aan het Titicacameer ligt en Sancha uit Indonesië duidde aan waar we steeds welkom waren.
Ook als een van ons een verre reis ondernam, haalden we het boek uit de kast. Toen mijn zusje ook echt naar Indonesië ging bijvoorbeeld. Of we zochten op hoe ver Plymouth wel niet verwijderd is van Londen. En we ontdekten dat Marokko eigenlijk op de hoek van Afrika ligt.

Al zijn de grenzen van Rusland en Servië inmiddels al tien keer hertekend, die grote atlas blijft een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen. Want als hij uit de kast mag, halen we meteen een sprankel vakantie in huis.