TwweeT en de kleine dingen

zondag, december 31, 2006

Vijf jaar
Ze had gelachen, zei ze.
De vrouw die het had gedaan.
En zij, zij had geschreeuwd en gehuild.
Want zij kan niet vergeten, geen moment.

Ik dacht aan de vrouw die had gelachen.
Ooit was ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Net als haar zus, vijf jaar geleden.
De vrouw mag vergeten, haar schuldgevoel en haar verdriet.
Maar niet vandaag. Niet waar zij bij is.

zaterdag, december 30, 2006

Babysitmeisje
Voetje voor voetje stapte ze het water in. Haar gezicht was vertrokken. Gefascineerd sloeg ik haar gade terwijl ik mijn baantjes trok. Het duurde wel een volle minuut voor ze eindelijk zwom. Ik bleef kijken. Ze leek een beetje op mijn babysitmeisje van lang geleden. De oudste dochter van het gezin waar ik vaste babysit was. Haar haren, haar ogen. Maar haar mond niet. In mijn herinnering was ze een vrolijk meisje, met een lach gebeiteld op haar gezicht. Nu werkte ze haar baantjes af met een stuurs gezicht. Alsof het haar hele veel moeite kostte en ze het absoluut tegen haar zin deed. Het deed me twijfelen.
We kruisten elkaar, ik keek naar haar gezicht. Ze keek terug maar vertoonde geen spoor van herkenning. De twijfel groeide. Straks, nam ik me voor, als we uit het water moeten, dan spreek ik haar aan. Plots besefte ik dat ik het dan niet meer hoef te vragen. Mijn babysitmeisje had immers unieke tenen, herinnerde ik me. Als ik die zou kunnen zien, wist ik het zeker.
Opgelucht zwom ik verder. Ik bleef naar haar kijken als we elkaar kruisten. Maar er verscheen geen lach en ook geen teken van herkening. Ze was een zure, prille twintiger geworden. Als ze mijn babysitmeisje was tenminste.
Vijf minuten woor we uit het water zouden worden gestuurd, lachte ze. Ze was wie ik dacht dat ze was, geen twijfel mogelijk. Ze lachte naar mij. Het was alsof de zon doorbrak. Ze was wie ze ooit was en dat was maar goed ook.

zaterdag, december 23, 2006

Politie
Midden in de drukke winkelstraat stonden twee paarden, bereden door politieagenten. Ruiters van de bereden politie dus. De paarden noch de mannen bewogen. Ze stonden daar zomaar stil. Er passeerden tientallen winkelende mensen. Het was druk, net voor kerst.
De ene agent haalde een gsm te voorschijn. Ik ving een deel van het gesprek op.
"Kun je naar hier komen? We staan ter hoogte van die lederwinkel. We hebben hier iets achtergelaten."
En inderdaad, achter het ene paard lagen hoopjes gekapt stro, bruinig.

vrijdag, december 22, 2006

Bijpraten
- Mijn achtentwintigste verjaardag zal ik me blijven herinneren als de-dag-dat-ik-mijn-eerste botsing-had. Uiteindelijk werd het toch niet zo'n leuke dag.
- Honderdjarigen praten over wat belangrijk is: eten en een heel klein beetje seks.
- Voor het eerst in mijn leven staat er een echte kerstboom in huis. Ik vind het fijn, mijn poes ook en dat vind ik minder fijn.
- Kijk op het einde van de kookworkshop naar de schorten van de deelnemers: mensen met vuile schorten koken wel vaker, mensen die hun schort angstvallig proper houden, staan liever niet in de keuken.
- Waar ik al een tijdje zin in heb en wat ik eindelijk in de praktijk kan brengen: een winterslaap.

vrijdag, december 15, 2006

28
Ik voel me verwend. Hoewel er vorige zondag al een leuk feestje was, heb ik het gevoel dat ook vandaag een hele leuke dag wordt. Ik heb een dagje verlof (op een interview na), mijn brievenbus was goed gevuld, mijn gsm spuit (van spuien) smsjes en telefoontjes en mijn mailbox schreeuwt om aandacht. En de dag is nog maar net begonnen... Ik heb fijne vrienden, dankjewel.

maandag, december 11, 2006

Uitspraken
"Dat waartegen je je verzet, bepaalt je evenzeer als datgene waartoe je je bekeert."
"Ik omarm je stevig maar voel niets."

Lijst
"Wij weten al wat er op onze huwelijkslijst komt hé?"
Zij knikte instemmend, wij keken hen vragend aan.
"De mensen mogen geld geven voor ons vals gebit. Voor allebei."
"Ja, dan mogen ze kiezen welke tand ze sponsoren. Hoektand boven links of de tweede maaltand rechts onder."
Zesentwintig en negentien zijn ze en hun vele tandartsbezoeken beu.

dinsdag, december 05, 2006

Paden
Ooit zaten we samen in de klas, vandaag kruisen onze paden slechts heel af en toe. We kozen onze eigen weg. We werden informaticus, leerkracht, bedrijfseconoom, juriste, mama, maatschappelijk werker, architect, redacteur, papa, winkeljuf en makelaar. En zij, zij verzorgt haar moeder. Van half zeven ’s morgens tot half zeven ’s avonds. Dat zij de zwaarste job heeft van ons allemaal, staat vast. Dat zij daarvoor niet heeft gekozen, ook.

maandag, december 04, 2006

Uitspraken over mijn werk
- “Dat je zo hard moet werken en dat je job zo weinig nut heeft, dat is toch erg eigenlijk.”
- “Ik hem gezien da ge regelmatig een paar lijnen in de * piest.”
*: blad waarvoor ik schrijf

vrijdag, december 01, 2006

Vrijdag
Vrijdagnamiddag is het nu. En toch heb ik absoluut geen vrijdaggevoel. Geen nog-enkele-uurtjes-hard-werken-en-dan-uitblazen-gevoel, geen uitbollen-naar-het-weekend-gevoel. Nee, het gevoel dat overheerst is eerder een dinsdagavond-gevoel. Een er-is-al-hard-gewerkt-maar-er-moet-nog-veel-gebeuren-gevoel. En dat is maar goed ook. Want dat gevoel past beter bij de realiteit dan een vrijdagnamiddag-gevoel. Er moet immers nog hard worden gewerkt. Vandaag, zaterdag en zondag. En dan begint maandag gewoon een nieuwe werkweek. Vraag is alleen hoe lang ik het dinsdagavond-gevoel kan rekken. Want ik heb het nog een tijdje nodig…