TwweeT en de kleine dingen

donderdag, juni 30, 2005

Zorg op maat
Er was een persconferentie vanmorgen. Over zorg op maat voor personen met een handicap en nieuwe methodes. Over hoe het zorgaanbod beter af te stemmen op de behoeften van de persoon met een handicap. Mooie plannen.
Aan het einde van de persconferentie zou een persoon met een handicap getuigen over de impact van het nieuwe systeem voor hem. De man had een verkeersongeluk gehad en zat in een rolstoel. Hij was een beetje later. Hij was al wel in het gebouw, maar raakte nog niet in de zaal. Enkele minuten later ging de deur achteraan in de zaal open. Hij was er. Maar raakte onmogelijk vooraan in de zaal. Te veel trapjes. De man reed naar een donkere hoek achteraan in de zaal. Hij getuigde.
Het was schrijnend. Zijn getuigenis, maar vooral het gebrek aan zorg op maat op een persconferentie die personen met een handicap de hemel trachtte te verkopen.

woensdag, juni 29, 2005

Vreemde (Vlaamse) uitdrukking
'onder de baan zijn'

dinsdag, juni 28, 2005

Wachten
"Ik haal het niet, het wordt iets later," las ik.
Er zat niets anders op dan wachten. Een kwartier, een half uur. Te voet was de weg van het station naar zijn huis iets te lang, bussen reden er niet en treintaxi’s ook niet.
Ik installeerde me op een bankje vlakbij de parking. Ik keek naar de mensen die werden opgepikt, professioneel uitgeruste fietsers die aan een tochtje begonnen en naar kinderen die vertrokken voor een logeerpartijtje. Maar verder kon ik alleen maar wachten. De krant had ik al uit en ik had geen zin om het tijdschrift te lezen dat in mijn rugzak zat.
Maar er was een boekenwinkel aan de voorkant van het station. Wat een verleiding. Ik had mezelf al langer voorgenomen geen nieuwe boeken meer te kopen. Maar snuisteren mocht wel, vond ik. Vijf minuten later vond ik dat een pocket ook wel kon. Ik had toch nog zeeën van tijd. Ik nam enkele pockets op, las de achterflap en twijfelde. Bij ‘Het meisje met de parel’ twijfelde ik niet. Ik nam het boek mee naar de kassa, betaalde en installeerde me opnieuw op het bankje aan de achterkant van het station. Ik las tot hij me kwam halen. Een dag later, op weg naar huis, was het boek uit. Mooi boek. Leuk halfuurtje wachten.

maandag, juni 27, 2005

Vakantie
Binnenkort heb ik vakantie. Twee weken en een half. Ongekend lang voor mijn doen. Vrij heb ik al wel, maar mijn plannen zijn nog beperkt. Een lijstje, dacht ik. Ik maak een lijstje van alle dingen die me wel leuk lijken om te doen. Of prettig, of nuttig, of plezierig. Eens kijken hoever ik al kom.
- bezoek aan het MIAT
- lezen
- wandelen in de Ardennen
- bezoek aan het Joods Museum
- fietsen
- poetsen
- zwemmen
- picknicken
- naar zee (welke dan ook)
Ok, ik heb nog wel wat aanvulling nodig. Nog drie weken de tijd.

donderdag, juni 23, 2005

Geld
Even bracht ze me van mijn stuk. Maar ik herstelde me snel.
"Dat is dan twee euro vijftig," zei ze. In het Frans. Uiteraard.
Ik overhandigde haar een briefje van 10 euro. Daar was ik heel zeker van, grotere bedragen had ik niet bij me. Ze wandelde met mijn briefje naar de kassa, treuzelde er even en nam het wisselgeld.
"Je hebt me toch 50 euro gegeven hé?" Ze stond al klaar met twee briefjes van 20 euro en nog wat klein geld.
Even flitste er twijfel door mijn hoofd. Even maar.
"Nee, ik gaf je 10 euro."
"Ah. Ok." Ze gaf me 7,50 euro en draaide zich om. Alsof ze hetzelfde zou gedaan hebben moest ik "Ja, vijftig euro" hebben gezegd.

woensdag, juni 22, 2005

Tuin
Ze leidde ons rond door de tuin. Haar tuin, voor een poosje.
"We moeten op de paadjes blijven, er is net nieuw gras gezaaid."
We zagen de zaadjes nog liggen op de zwarte aarde.
"Dat was nodig. Ze dachten dat ze een mosverdelger hadden gebruikt, maar het was een allesverdelger."
"Dat is niet slim."
Ze leidde ons naar het kippenhok. Vijf grijze kippen in een hok. Ergens achteraan in de tuin stond een zwembadje, met een glijbaan.
"En kijk, hier is een hangmat."
Even had ik geen oog voor de hangmat, ik pikte snel enkele bosaardbeitjes mee. Grote bomen, en overal nieuw gezaaid gras.
"En hier staan de frambozen."
We bleven even staan. Vijf frambozen, vers van de struik.
Een klein paradijsje, die tuin van haar.

dinsdag, juni 21, 2005

Gewoon
We zaten op mijn terras, nipten van een koud drankje en lazen de krant. Af en toe keken we naar de hitte, de lucht trilde. We planden zijn verjaardag. Hij was al jarig geweest, maar de festiviteiten hadden we uitgesteld. Begrafenissen hebben voorrang, altijd.
Hij belde met zijn vader en nodigde hem uit voor een klein feestje.
"Waar ben je nu?" vroeg zijn vader.
"Bij Nele."
"Buiten?"
"Ja, op het terras."
"Ik hoor zo veel vogeltjes, het is echt mooi."
"Ja, we zitten vlakbij het park hé."
(…)
"Die vogeltjes zijn echt heel mooi."
"Jaja."
(…)
"Horen jullie die vogels ook zo goed?"
"Ja, natuurlijk."
(…)
Het verjaardagsfeestje was afgesproken, het gesprek beëindigd.
"Wel drie keer heeft hij gezegd hoe mooi hij de vogels vond."
"Welke vogels?"
"Deze vogels, de vogels die je nu hoort."
"Ooh."
Soms hoor je niet meer dat de gewone dingen niet zo gewoon zijn.

dinsdag, juni 14, 2005

Rozen
Knalgele rozen wilde ik. Of nee, de vrolijkste rozen die er waren. Ik zocht op de markt en vond een kraam met vrolijke rozen. Het werden knalgele rozen. In hun vaas op mijn salontafeltje fleuren ze nu mijn hele huis op. Daar had ik behoefte aan, aan vrolijke dingen. De voorbije week gebeurden er om mij heen ingrijpende en trieste dingen. Mijn grootvader stierf gisteren.
Soms moet je zelf zorgen voor een lichtpuntje, al is het niet makkelijk. De rozen, die zijn goed nu.

donderdag, juni 09, 2005

Mysterie
Net voor ik vanmorgen vertok, keek ik in mijn brievenbus. Dat is niet mijn gewoonte, meestal doe ik dat pas 's avonds, de post komt toch erg laat. Maar er lag iets in mijn brievenbus dat daar niet thuishoorde. Twee sleutels. Zomaar, los, alsof ze er gelegd waren. De ene leek op de sleutel van de voordeur, de andere op mijn sleutel van de binnendeur. Om de sleutels te proberen, had ik geen tijd meer. Ik stopte ze in mijn jas en vertrok. Maar vanwaar kwamen ze? En wie kan ze in mijn brievenbus gedropt hebben? En waarom? In mijn hoofd maakte ik een lijstje van de mensen die mijn sleutel hebben, en ik schrapte ze meteen weer. Ik kom er niet uit.

woensdag, juni 08, 2005

Beetje moe
'Barroso overleeft mooie vrouwen' las ik.
'Barroso overleeft motie van wantrouwen' stond er.

dinsdag, juni 07, 2005

Vuil
Het is vuil bij mij thuis. Stof dwarrelt op, wanneer je net iets te dichtbij komt. De vloer in de keuken kan met de beste wil van de wereld niet vlekkeloos wit genoemd worden. De ramen kleuren stilaan grijs en het tapijt raakt ondergesneeuwd.
Maar.
Ik heb een remedie. Een hele goede zelfs. Eentje die me niet veel inspanning kost en al helemaal geen tijd. Geld ook niet trouwens.
De vorige dagen heb ik ervoor gezorgd dat ik amper thuis was. En dat zal de komende dagen niet anders zijn. Logeerpartijtjes, avondlijke drinks, verjaardagsborrels, dagen waarop er heel laat gewerkt moet worden en dansfestijnen. En dan kom ik thuis, kijk strak voor me uit, poets mijn tanden, maak een maal gebruik van het toilet, trek mijn kleren uit en duik mijn bed in. ’s Morgens hetzelfde ritueel: opstaan, douchen, aankleden, vertrekken. Ik zie niet dat mijn huis vuil is, dus het is niet vuil. Ideaal toch?

donderdag, juni 02, 2005

Woorden
Voorzichtig oefen ik mijn woorden. Nee, en niet en boos. En gelukkig en voorzichtig. En zorg dragen. Ze klinken in mijn hoofd. Ze dwarrelen door mijn lijf. Af en toe botsen ze op vraagtekens die de weg versperren. Er zijn veel vraagtekens in mijn hoofd en in mijn lijf. De woorden moeten nog hard oefenen en ik, ik moet mijn best doen.