Weg
Ze is weer verdwenen. Compleet weg. Een maand geleden was ze er nog: we mailden, dansten samen, speelden samen. En nu is er niets meer. L. is weg. Voor enkele maanden. En zo zal het altijd zijn. We wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar en zij wenste ons alvast een zalig Pasen. Want voor die tijd zouden we haar niet terugzien.
Een maand thuis, drie maanden op zee. Zonder internet, zonder telefoon. Drie maanden moeten we zonder haar dansen en spelen. Soms denk ik: wat zou L. nu doen? Manoeuvreert ze haar tanker een oosterse haven in? Of speelt ze macchiavelli met de matrozen? Ik heb geen idee. Vreemd leven, heeft L. Nee, niet vreemd, wel compleet anders.

Vragen
De vrouw had een baby’tje op schoot. Het kind speelde een beetje met de papieren onderleggers. Op de grond naast de vrouw stond een maxi-cosi. De vrouw vroeg aan de ober hoe oud het kind was. “Vijf maanden,” antwoordde hij. Ik zou de baby ouder hebben geschat. Even dacht ik dat ze paste op zijn kind. “En is het een meisje of een jongen?” “Een meisje,” antwoordde de ober. Dat zie je toch, dacht ik. Zo’n meisjesgezicht.
Toen het eten arriveerde, legde de vrouw de baby in de maxi-cosi naast haar. De ober keek er niet naar om. Hij kwam de lege borden afruimen, en de vrouw nam de baby terug op de schoot. Haar baby, het moet haar baby zijn, dacht ik steeds. Ze legde de baby aan haar borst. Het was haar baby, nu wist ik het zeker. Maar waarom vroeg ze dan aan de ober hoe oud ze was?
De vrouw maakte aanstalten om op te stappen. Ze deed haar jas aan, trok de jas van de baby aan en legde haar opnieuw in de maxi-cosi. “Mag ik even komen kijken, want nu ben ik wel nieuwsgierig?” vroeg ze aan de ober. Hij troonde haar mee naar een wieg die achterin de zaak stond. Ik slaakte een zucht van verlichting. Mysterie opgelost.

Gehoord
- In de trein: "Ik ga naar Kaapstad. Waar ligt dat? Ligt dat in Afrika?"
- De ene kuisvrouw (Nederlandstalig) tegen de andere (Franstalig): "Tu veus des propres lap?"

Gedichtenstokje
Geruisloos viel er een stokje op de grond. Zachtjes plofte het in de sneeuw. Ik bukte me en raapte het op. 'Gedichtenstokje van Kruimel' stond er.

Wie het stokje ontvangt, copieert deze regels, plaatst dit op zijn blogje en voegt er nog 1 zelfverzonnen regel bij. Bij het stokje vind je alle instructies hoe je het moet doorgeven.

Ik ben vannacht verdronken
Je hebt het misschien niet gemerkt
Je nam mijn adem met je mee

Ik geef het stokje aan Robtheblob. Ik heb het even naast de kachel gelegd, het is een warm stokje nu.

Gedichtendag (2)

Volle maan

Ik sta tussen de bomen bij het kippenhok
en kijk. Niets is mooier dan de maan
achter kale takken

Binnen in het lichte huis, vraag ik
'Gaan we even rijden?' en vader glimlacht
bijna trots. Hij snapt zoiets
wat beter dan mijn moeder

en rijdt het stille dorp uit
een onverlichte landweg op, zomaar
de zwarte berm in. We praten niet, we kijken

naar de lage mist, betoverd wit
over de velden, boerderijen hier en daar
zeker en stil als grote dieren.
Een slootje zilverglanst tot heel ver weg

'Was het mooi?' vraagt moeder later
en vader zegt: 'Ja, het was mooi.' Ik zeg
niets - wil wat ik zag niet delen

Kees Spiering, Jachtveld, 1992

Gedichtendag

De namen zijn blauw
Het geluk een klokhuis
De zon schijnt door alles heen

De namen zijn geel
Het strand is een drempel
De tijd heeft een houten been

De namen zijn rood
Het verlangen is een kano
Zalmen springen van steen tot steen

De nacht is een zwaluw
De wind is een droom
De maan hangt in een boom

De ochtend valt open
De dag is overal
De namen zijn adem

K. Michel, Ja! Naakt als de stenen, 1989

Fiets
Het was druk. Overal auto’s, bussen en fietsers. Ik had het druk. Moest nog boodschappen doen, maar wilde vroeg thuis zijn. Het licht sprong op rood. Ik remde, zette mijn voet op de grond. Auto’s raasden voorbij, op weg naar huis. Het was al donker, witte, gele en oranje lichten weerkaatsten op het asfalt. Het licht sprong op groen. We konden al een rijstrook oversteken. Ik zette mij in beweging, keek naar links en rechts. Bijna stapte ik in het midden van de straat af. Rechts: zo mooi. De oude boom, in de middenberm, de maan, wit, groot, als een spot met geheimen, erachter. Snel fietste ik verder, de maan op mijn netvlies.

Verdriet
Hij was geoefend. Hij haalde zijn trukendoos boven en loste de problemen vakkundig op. Hij vertelde, ik luisterde. En ik keek. Zag zijn verdriet, zijn ontroering.
Soms schoten de tranen in zijn ogen. Dat mocht niet. Vond hij. Dan keek hij naar boven en trok zijn oogleden naar beneden. Weg tranen. Hij vertelde verder. Ik luisterde. Knikte af en toe. Schreef. Opeens snikte hij luid. Een keer. Dan slikte hij. En vertelde verder. Ik luisterde, schreef en bewonderde. Moedige man.

Terug...
... van heel lang weggeweest:
prinsesje!
hiep hoi!

Verhalen
Sommige verhalen waren er altijd al. Ooit moet iemand die jou verteld hebben, maar je hebt er geen idee meer van wie dat was, of wanneer dat gebeurde.
Soms probeer ik mij te herinneren wanneer ik verhalen over de shoah te horen kreeg. Ergens aan het begin van de lagere school? Ik heb geen idee. En wie heeft me verteld dat oma mijn echte oma niet is? Dat mijn echte oma stierf in het kraambed? Heeft mijn moeder me dat verteld, of was het oma zelf?
Ongetwijfeld was ik erg onder de indruk toen ik die verhalen te horen kreeg. Maar ik weet niet meer hoe ik reageerde, het lijkt alsof die verhalen er altijd al waren. Ze werden een stukje van mezelf, alsof ik ermee geboren werd.

Trein
Langzaam glijdt de trein het station in. Gezichten flitsen voorbij. Twee jongens armworstelen, een vrouw leest, een man tokkelt op een laptop. Honderden levens voor mijn netvlies. Een man bijt in een appel, een meisje staart voor zich uit, een man en een vrouw voeren een geanimeerd gesprek. Langzaam loop ik naar de deur. Honderden levens, duizenden dromen.

Stokje
Ergens, tijdens mijn schaarse internetmomenten in Portugal, kwam ik een stokje tegen van Kruimel, een muziekstokje. Muziek en ik, wij hebben niet veel met elkaar. Ja, ik koop af en toe CD’s, en ik beluister ze ook wel eens, maar ik kan niet zeggen dat muziek belangrijk is in mijn leven. Als ik een week geen muziek beluister – en dat gebeurt wel eens, vorige week bijvoorbeeld – dan mis ik het niet. Maar toch heb ik ook zo mijn favorieten.

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?
Niet groot, zelfs onbestaande. Ik ben geen download-type, ik heb zelfs geen boxen aan mijn pc hangen.

2. Wat is je laatst gekochte cd?
‘Vanbinnen’ van Clouseau, een kerstgeschenkje voor mijn zus. Voor mezelf de nieuwe van R.E.M. Binnenkort ga ik trouwens naar het concert.

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?
Ik weet het niet meer. Op het werk is het stil, geen cd, geen radio. Op de trein was er geroezemoes, maar geen muziek. Dus het moet vanmorgen op de radio geweest zijn, kwart voor acht, Radio 1, Voor de dag.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak beluistert of die veel voor je betekenen.
Moelijk, moeilijk.

Under the Pink van Tori Amos. Deze cd moet ik zowat grijs gedraaid hebben. Daarna kocht ik nog bijna alle andere cd’s van Tori, maar geen enkele draaide ik zo vaak als Under the Pink.

Bridge over troubled Water, van Simon & Garfunkel. Nostalgie. Draai het nooit meer, maar leerde het kennen bij de Waalse familie waar ik mijn Frans ging bijspijkeren. De vader nam hun cd voor mij over op een cassette en als nostalgische puber wiegde ik mezelf ermee in slaap.

A Long December, Counting Crows. Mijn kennismaking met de groep, sindsdien bleef ik hen volgen. Tijdens die bewuste december raakte het uit met mijn toenmalig vriendje, A Long December hoorde bij het verdriet.

Like a Prayer, Madonna. Ik ben geen Madonna-fan, nooit geweest, maar dit liedje bezorgt me telkens kippenvel. Ik stond in een bomvolle kerk, er werd wat geschuifeld en geroezemoesd. En dan klonk dit liedje, luid, door de kerk. Twee kisten werden binnengedragen. Like a Prayer is voor mij de begrafenis van twee jonge mensen.

Ben Folds Five. Leuke muziek, met heel veel herinneringen, maar die ga ik hier niet prijs geven…

Dat waren er vijf…

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?
Aan niemand, ik denk dat iedereen het stokje ondertussen wel gehad heeft. Maar kreeg je het nog niet en wil je het nog, dan kan je het hier krijgen.

Luxe
Ik had het al gezien op internet. Ons hotel leek net een droom, zo mooi. Maar de droom werd werkelijkheid. Een groot landhuis, grondig gerestaureerd, kundig ingericht, enorme kamers, alles badend in luxe. Het was prachtig.

We installeerden ons in de ligstoelen op ons privé-terras, genoten van het uitzicht, lazen een boek bij de leeslamp in de sofa, waanden ons koningen in het majestueuze bed en vonden de badkamer prachtig.
Maar het voelde ook een beetje onwennig. ’s Morgens aan het ontbijt keken we met argusogen naar de andere gasten. Allemaal Duitsers en vijftigers die rijkdom en verfijndheid uitstraalden. We pasten niet in het plaatje, en dat wisten we. Maar zagen de andere gasten dat ook? Vroegen zij zich ook af wat twee twintigers kwamen doen in dat dure oord? Konden zij die hoge prijs wel ophoesten?
Nee, dat konden we niet. Maar dat hoefde ook niet. Door een foutje van de touroperator konden we er logeren tegen een fractie van de echte prijs. We lachten vriendelijk naar de andere gasten, vroegen of ze goed hadden geslapen en genoten van het hotel.

Vakantie
Gespannen keken we naar de lopende band. Het duurde nog even voor onze bagage er aan kwam. Zwarte en blauwe tassen kantelden over de rand en begonnen aan een rondje band. Koffers volgden. Onze tassen waren er nog niet bij.
Met stijgende verbazing keken we naar de band. Een derde van de tassen had dezelfde vorm, een niet zo handige vorm, vond ik. Lang en smal. Ik telde minstens twaalf lange, smalle tassen. Golftassen, besefte ik. We waren immers in de Europese golfstreek bij uitstek. Maar daarvoor gingen wij niet naar de Algarve. Wij kwamen om te genieten, en dat deden we, volop.

Soms heb ik....
Soms heb ik gelukkige gedachten,
Gedachten, plotseling gelukkig, in gedachten
En in de woorden waar ze zich vanzelf in losmaken...

Na het schrijven, lees ik…
Waarom heb ik dit geschreven?
Waar heb ik dit vandaan gehaald?
Van waar is dit tot mij gekomen?
Dit is beterdan ikzelf…
Zouden wij op deze wereld niets dan pennen zijn met inkt
Waarmee iemand waarachtig schrijft wat wij hier krassen?

Alvaro de Campos

Zonnetje
17 °C, wolkenloze hemel, stralende zon. Klinkt goed in deze grijze dagen.
Maar toch heb ik er een probleem mee.
Ik heb er namelijk geen idee van hoe dat voelt, 17 °C en stralende zon. Ja, wind en regen, en 10 °C of 5 °C, daarvan weet ik hoe het voelt. Maar 17 °C? Geen idee. Kan ik dan zonder jas naar buiten? Hoef ik nog een dikke trui aan? Kan de stralende zon mij verbranden? Heb ik mijn dikke winterjas wel nodig? Is dat weer voor een fikse strandwandeling, of maakt de zon zelfs pootjebaden aangenaam? Kan ik stilletjes buiten zitten en een boek lezen? Zal de zon me dan warm genoeg houden?
Ik heb geen idee.
Maar ik zal het snel genoeg weten, we gaan er een weekje tussenuit!

Tenen
Er wordt aan mijn tenen geknabbeld. Elke morgen. Tussen kwart over zeven en half acht. Gemiddeld twee minuten. Ik droog me af, sta met mijn blote voeten op het badkamermatje en wordt beknabbeld. Dat gaat nu al een week zo. Blijkbaar zijn mijn blote tenen behoorlijk interessant voor Mik. Want hij is degene die knabbelt aan mijn tenen. Wanneer ik mijn tenen heb afgedroogd, en ze snel verstop in mijn sokken, houdt hij zijn hoofd schuin en kijkt me verongelijkt aan. Hij houdt niet van weggemoffelde tenen, mijn logeerkat. Ik wel, ik hou niet van koude voeten in de winter. En eigenlijk ook niet van beknabbelde tenen. Maar verder zijn we beste maatjes, echt waar.

Vraag van de nacht
Warme buik, warme armen, warme handen, warme benen, warme voeten, koude neus.
Hoe krijg ik in ’s hemelsnaam mijn neus warm?

Voor jullie
Een gezond,
spetterend,
gelukkig,
gezellig,
vruchtbaar,
succesvol en
lekker
nieuw jaar!