Kopzorg
Wolkenkrabbers worden wakker: zuilen, wij aan-
gevreten door licht, overeind in nostalgie, hoop

en woede, vet van beschaving. De lucht vol

haastige indrukken van tijd. Waarom wil
iedereen altijd de eerste zijn, zonder builen?

Bumper aan bumper staan ambities in de file
van ochtendrood. Digitale klokken schokken voort.

Waarom komt taal altijd te laat op werkelijkheid?

Geblutst blijf ik hangen aan de rekstok van een gedicht,
de kniezwaai van grootsteeds geluk oefenend.

Mark van Tongele

Pasen
- Ik heb al paaseitjes gezin in de winkels.
- Ik ook. En ik heb er zelfs al gekocht.
- Nee. Dat doe je toch niet, paaseitjes kopen in januari!
- Ze zijn lekker. Zwarte chocolade met een volledige hazelnoot erin.
- Ik vind dat dat niet kan, paaseitjes in januari.
- Maar ik kan daar erg van genieten. Ik zuig op de chocolade tot ik de hazelnoot proef.
- Het is je geraden dat je ervan geniet!

Vrees
Af en toe moet je springen. Niet stapje voor stapje het koude water in maar meteen in het diepe. Omdat het je scherp houdt, omdat je er rijker van wordt.
Maar af en toe moet je helemaal het water niet in. Dan blijf je het best aan de kant zitten. In de vertrouwde, aangename warmte.
Want het koude water deelt soms rake klappen uit.

Mannen
Oma bedankte me omdat ik naar haar gezaag had geluisterd. Ik zei haar dat ik niet vond dat ze zaagde, ze had net heel boeiend verteld. “Binnenkort kan ik een boek schrijven over je leven”, schertste ik. Dat boek komt er nog niet, maar een stukje kan geen probleem zijn.

Dat ze zoveel mannelijke aandacht had gekregen, was me volledig ontgaan. Ja, ze had al eens verteld over haar eerste lief. Dat hij niet langer geïnteresseerd was toen hij vernam dat ze misschien geen kinderen kon krijgen. En het verhaal van haar eerste man, dat kende ik ook. En natuurlijk wist ik dat ze als weduwe van veertig en moeder van twee (toch wel) met mijn grootvader was getrouwd. Maar over alle andere mannelijke aandacht, had ze me nooit iets verteld. Tot gisteren.
Tien jaar woonde oma als jonge weduwe bij een nonkel. Af en toe was er een man die interesse toonde, maar heel ver ging dat nooit. Behalve bij Gastonneke. Een avond per week brachten ze samen door. Dan babbelden ze wat of speelden een spelletje, maar daar bleef het bij. Al had hij dat wel anders gewild. “Hij droeg mij op handen”, mijmerde ze. “Maar ik voelde niet wat ik moest voelen en dus kregen we geen verkering.” Zo simpel was dat. “Eigenlijk was hij een beetje zielig”, vervolgde ze. “Hij mankte en kon slechts met één voet kracht zetten op de pedalen van zijn fiets.” Dat was niet de reden van haar weigering, zo goed ken ik mijn grootmoeder wel. “Het gevoel was er gewoon niet. Bij je grootvader voelde het wel goed. Toen ik hem net had ontmoet, heb ik Gastonneke opgezocht. Ik vond dat ik dat moest doen. Hij was heel verdrietig en huilde. Nu is hij al lang dood.”
Zo werd oma niet de vrouw van een man die ooit aan kinderverlamming leed maar de echtgenote van mijn grootvader, een weduwnaar en vader van acht.

Aan de telefoon
- Hallo met XXX.
- Dag oma, met Nele.
- Het is niet waar.
- Wat is niet waar?
- Dat jij het bent. Ik had net mijn adresboekje genomen om je te bellen.
- *lach* Maar ik was eerst.

Nieuws
Gisteren was een fantastische dag. Leuke berichtjes en goed nieuws volgden elkaar in snel tempo op. Ik kreeg een mooi aanbod voor een zomerse vakantie met vrienden en ontving een uitnodiging voor een leuk avondje. Even later deed iemand mij een verrassend aanbod waarover ik hard moet nadenken en niet al te veel kwijt kan. Toen ik later thuis kwam, vond ik mijn afrekening van mijn energieleverancier. Bijna 500 euro gaan ze op mijn rekening storten. (Dat ze me al die tijd veel te veel aanrekenden, vergeet ik nu even.) En dan was er ook nog E. met wie ik een leuk gesprekje had. Zo veel leuke dingen op een gewone dag, ik stond er versteld van.
Maar vandaag is een andere dag. Dat werd mij al heel vroeg duidelijk. Vanmorgen viel ik van de trap. De beurse plekken op mijn rechterarm, -been en -voet beloven niet veel goeds voor de rest van de dag.

Leeftijd
De oogarts praatte met een licht zuiders accent. Ook haar naam verraadde haar buitenlandse roots. Wat ze zei, klonk charmant, maar ik moest me inspannen alles juist te verstaan.
"Je ziet er echt veel jonger uit dan je bent", klonk het aan het eind van het consult.
Stilaan ben ik oud genoeg om dat als een compliment te beschouwen. Dat deed ik dan ook.
"Geen enkele rimpel, een heel gaaf gezicht, je lijkt echt veel jonger."
Nogmaals aanvaardde ik het compliment. Maar dat was snel voorbij.
"Ja, je hebt een echt babyface."
Ik hoorde wel dat ze het als compliment bedoelde, maar deze keer vatte ik het anders op.

Lach
Ik zag het wel. Hij lachte. Niet slinks, maar openlijk. En hij had gelijk. Ik zou net hetzelfde hebben gedaan.
Het was zondagavond, 11 uur. We wachtten op een trein die ons naar huis zou brengen. De stoptrein was al aangekondigd maar had vertraging. Minstens vijf minuten.
Mijn zus en ik hadden besloten de tijd nuttig in te vullen. Ik leerde haar een dansje. Wiebel, wiebel, rechts over, rechts naast, over, draai, stop, klonk het. En deden we.
Hij zag het en lachte.

Grenzen
Twee minuten deden we erover om grens over te steken. De veerpont bracht ons in een mum van tijd van de industrie en vergane glorie van Antwerpen naar de verstilde natuur in Oost-Vlaanderen. In het nieuwe land konden we ademen. We genoten van de stilte, wandelden op dijkjes en langs slootjes en dronken heerlijke thee en chocolademelk. De andere kant van deze grens bleek een klein paradijs.
Later die dag bewaakte ik een grens. Mijn grens. Het meisje op het podium zat aan mijn vel, keek in mijn hoofd en verbruikte al mijn lucht. Ademen werd moeilijk. Maar ik liet haar niet toe al mijn gedachten te lezen, al mijn twijfels te verwoorden. Mijn verzet hielp. Zij bleef aan haar kant van de grens, mijn hoofd en hart bleven van mij. Maar haar woorden en spel zinderden nog lang na. Ze had haar gevonden, mijn grens.

Intiem
Mijn poes houdt van aandacht. Veel aandacht. Kom ik ’s morgens beneden, wil ze eerst uitgebreid geknuffeld worden. Kom ik ’s morgens beneden, wil ik eerst naar het toilet. Boven is immers geen toilet. maar we kunnen onze wensen best combineren. Elke morgen zit ik met mijn kat op schoot op de pot. Een intiem moment voor ons alle twee.

Ontmoeting
De twee mannen zaten tegenover elkaar in de trein. Ik had een goed zicht op de oudste man, van de jongste man ving ik slechts af en toe een blik op. Hun gesprekken daarentegen bereikten mij niet. Het leken onopvallende doorsnee pendelaars, gewoon twee mannen die de kaap van de veertig hadden overschreden. Af en toe dwaalden mijn ogen door het treinstel, maar het stel was zo kleurloos dat mijn blik zelden op het tweetal bleef hangen. Dat veranderde toen de mannen aanstalten maakten om uit te stappen. Ze stonden op en trokken hun jas aan. Een knaloranje exemplaar van Wofskin. Allebei. Alsof ze een overjarige tweeling waren.

Dingen
die ik me deze dagen wel eens afvraag
- waarom het me maar zelden lukt ongeremd gelukkig te zijn,
- hoeveel naalden mijn kerstboom heeft,
- en of 384 stofzuigbeurten volstaan om ze op te zuigen,
- waarom het zo moeilijk is mensen te ontmoeten,
- waarom het plots wel lukt - echt te luisteren, echt te praten - ,
- hoe het komt dat je op voorhand altijd denkt dat je te weinig eten hebt en achteraf altijd blijkt dat je tien man extra had kunnen uitnodigen,
- waarom ik erg giechelig word als ik te veel heb gedronken,
- of giechelig wel een echt woord is.

Dingen
die ik me deze dagen wel eens voorneem
- voortaan bij elke slag met mijn hoofd onder water te gaan als ik schoolslag zwem,
- meer mensen te ontmoeten,
- het niet erg te vinden als ik er niet in slaag echt te ontmoeten,
- volgende kerst een boom met minder naalden aan te schaffen,
- gelukkiger te zijn,
- meer te giechelen.